درموتب کلینیک پزشکی پیشرفته برای حفظ و ارتقاء سلامت شما با خدمات حرفه‌ای
خدمات زیبایی

ما طیف کاملی از خدمات آرایشگری مردانه و زنانه، مراقبت از ابرو و مژه، خدمات میکاپ آرتیست ها و استایلیست ها را ارائه می دهیم. زیبایی خود را به حرفه ای هایی بسپارید که واقعاً به استایل و ظاهر شما اهمیت می دهند!

بیشتر بخوانید
سالن زیبایی گلوری
زیبایی به عنوان یک هدیه

سالن زیبایی گلوری جدیدترین و با کیفیت ترین خدمات را برای شما و تمامی اعضای خانواده ارائه می دهد. ما در تمام درمان های زیبایی تخصص داریم و تیم ما کاملاً حرفه ای و مبتکر است، از خدمات آرایش گرفته تا آرایش مو.

بیشتر بخوانید

پزشکی

پزشکی

اگزمای سبورئیک

درماتیت سبورئیک که به عنوان اگزمای سبورئیک نیز شناخته می‌شود، یک بیماری پوستی شایع، مزمن و التهابی است که اغلب با پوسته پوسته شدن و خارش همراه است. این بیماری که قابل کنترل اما غیر مسری است، معمولاً بر نواحی از بدن که غدد چربی بیشتری دارند، مانند پوست سر، صورت و قفسه سینه، تأثیر می‌گذارد. علائم آن شامل قرمزی، پوسته پوسته شدن و خارش است که ممکن است به مرور زمان بهبود یابد یا در دوره‌هایی عود کند. این بیماری در نوزادان به عنوان "کلاهک گهواره" شناخته می‌شود و در بزرگسالان نیز ممکن است تا سال‌ها ادامه داشته باشد. علل درماتیت سبورئیک علت اصلی درماتیت سبورئیک هنوز به طور دقیق مشخص نشده است، اما برخی عوامل می‌توانند به توسعه آن کمک کنند: فعالیت غدد چربی: پوست‌هایی که غدد چربی فعال‌تری دارند، بیشتر در معرض خطر هستند. این غدد چربی مسئول تولید سبوم (چربی طبیعی پوست) هستند که می‌تواند باعث ایجاد التهاب و پوسته پوسته شدن شود. مخمر مالاسزیا: مخمری به نام مالاسزیا که به طور طبیعی روی پوست زندگی می‌کند، می‌تواند به عنوان یکی از عوامل اصلی درماتیت سبورئیک شناخته شود. این مخمر در نواحی چرب پوست رشد می‌کند و التهاب ایجاد می‌کند.  عوامل ژنتیکی: در برخی افراد، عوامل ژنتیکی ممکن است نقش مهمی در بروز این بیماری داشته باشند. تغییرات هورمونی: تغییرات هورمونی، به خصوص در دوران بلوغ یا بارداری، ممکن است علائم درماتیت سبورئیک را تشدید کند. استرس: استرس یکی دیگر از عواملی است که می‌تواند علائم این بیماری را بدتر کند. نواحی مبتلا به درماتیت سبورئیک درماتیت سبورئیک بیشتر در نواحی زیر دیده می‌شود: پوست سر: این ناحیه بیشتر از سایر نواحی تحت تأثیر قرار می‌گیرد و معمولاً باعث ایجاد شوره و التهاب می‌شود. ابروها و صورت: درماتیت سبورئیک ممکن است باعث پوسته پوسته شدن و خارش در نواحی ابرو و پوست صورت شود. پشت گوش‌ها: ناحیه پشت گوش‌ها نیز می‌تواند تحت تأثیر این بیماری قرار بگیرد و باعث خشکی و التهاب شود. زیر سینه‌ها، قفسه سینه، ناف و کشاله ران: این نواحی به دلیل وجود غدد چربی بیشتر در معرض ابتلا به این نوع درماتیت قرار دارند. علائم درماتیت سبورئیک علائم درماتیت سبورئیک بسته به ناحیه‌ای که درگیر است متفاوت است، اما شامل موارد زیر می‌شود: پوسته پوسته شدن و التهاب در پوست سر، ابرو، صورت و سایر نواحی چرب بدن. خارش و سوزش که ممکن است به مرور زمان شدت بگیرد. ایجاد لکه‌های قرمز یا زرد رنگ که در پوست‌های روشن و تیره متفاوت ظاهر می‌شود. در نوزادان، این بیماری ممکن است به صورت کلاهک گهواره ظاهر شود که باعث ایجاد پوسته‌های ضخیم در پوست سر می‌شود. درمان درماتیت سبورئیک درمان این بیماری معمولاً به هدف کاهش علائم و جلوگیری از عود بیماری انجام می‌شود و ممکن است به صورت زیر باشد: شامپوهای دارویی: استفاده از شامپوهای ضد قارچ یا ضد شوره که حاوی مواد فعال مانند سلنیوم سولفید، زینک پیریتیون، یا کتوکونازول هستند، می‌تواند به کنترل پوسته پوسته شدن پوست سر کمک کند. استروئیدهای موضعی: برای کاهش التهاب و خارش، پزشکان ممکن است استروئیدهای موضعی را تجویز کنند. این داروها معمولاً برای دوره‌های کوتاه مدت توصیه می‌شوند تا از بروز عوارض جانبی جلوگیری شود. مهارکننده‌های کلسینئورین: داروهایی مانند پروتوپیک و الیدل نیز ممکن است برای کاهش التهاب در نواحی حساس مانند صورت و پشت گوش‌ها تجویز شوند. ضد قارچ‌های موضعی: در موارد شدیدتر، کرم‌های ضد قارچ مانند کتوکونازول ممکن است برای کنترل رشد بیش از حد مخمر مالاسزیا استفاده شوند. مرطوب‌کننده‌ها: استفاده از مرطوب‌کننده‌ها برای جلوگیری از خشکی پوست و کاهش پوسته پوسته شدن نیز توصیه می‌شود. توصیه‌های نهایی درماتیت سبورئیک یک بیماری مزمن است و ممکن است به صورت دوره‌ای عود کند. اگرچه درمان‌ها می‌توانند علائم را کاهش دهند، اما بهبودی کامل ممکن است مدت زمان زیادی طول بکشد و نیاز به مراقبت و پیگیری مداوم داشته باشد. از جمله اقدامات مفید برای مدیریت بیماری می‌توان به رعایت بهداشت پوست، استفاده از محصولات ضد شوره و ضد قارچ و اجتناب از عوامل تشدید کننده مانند استرس اشاره کرد. در صورت شدید شدن علائم، مشاوره با پزشک متخصص پوست ضروری است.

تیه پدیس (قارچ پای)

علائم قارچ پا چیست؟ در کف و کناره‌های پا، خشکی، پوسته‌ریزی سفید رنگ، ضخیم شدن پوست، ترک خوردگی و در نواحی بین انگشتان چهارم و پنجم، ظاهر مرطوب برجسته می‌شود. خارش شدید و بوی بد ممکن است همراه باشد. در مواردی که به نام "مایاسیل" شناخته می‌شود، در نواحی بین انگشتان پا، لایه‌برداری خشک یا گاهی ظاهری مانند پنیر سفید دیده می‌شود. آیا قارچ پا مسری است؟ بله، قارچ پا مسری است. قارچ‌ها می‌توانند از یک ناحیه به ناحیه دیگر بدن، از فرد به فرد، از اشیاء به انسان و از حیوان به انسان منتقل شوند. این انتقال می‌تواند از طریق تماس مستقیم پا به پا، استفاده از وسایل مشترک مانند دمپایی، جوراب، کفش، حوله یا از طریق مکان‌های عمومی مانند حمام، سونا، ساحل و باشگاه‌های ورزشی رخ دهد. علاوه بر این، انتقال قارچ به ناخن‌ها از طریق وسایل مشترک مانند قیچی ناخن و سوهان ناخن نیز ممکن است. رطوبت، محیطی مناسب برای رشد قارچ‌ها فراهم می‌کند. چگونه از قارچ پا پیشگیری کنیم؟ برای پیشگیری از قارچ پا می‌توان برخی اصول ساده را رعایت کرد: هر روز پاها را بشویید و بین انگشتان را به خوبی خشک کنید. از پوشیدن کفش و جوراب‌های تنگ خودداری کنید و از جوراب‌های پنبه‌ای استفاده کنید. جوراب‌ها را به طور منظم و در صورت رطوبت بیشتر تعویض کنید. در تابستان، از پودرهای ضد قارچ در کفش‌ها استفاده کنید. از اشتراک‌گذاری وسایلی مانند قیچی ناخن، دمپایی، جوراب و حوله‌های پا با دیگران خودداری کنید. ناخن‌های پا را به طور منظم کوتاه کنید و قبل از استفاده از کفش‌های قدیمی، آنها را ضدعفونی یا با پودرهای ضد قارچ درمان کنید. همچنین، به تمیزی استخر شنا و مکان‌های عمومی توجه داشته باشید. درمان قارچ پا چگونه است؟ درمان قارچ پا زمانی مؤثرتر خواهد بود که طبق دستور پزشک متخصص انجام شود. بسته به شدت عفونت، درمان می‌تواند به صورت موضعی (پماد) یا داروهای خوراکی باشد. برای درمان پوست پا، معمولاً درمان به مدت حداقل یک ماه به طور منظم ضروری است. در طول درمان، رعایت اقدامات پیشگیرانه به موفقیت درمان کمک می‌کند و از گسترش و عود مجدد عفونت جلوگیری می‌کند.

تیه اینگوانالیس (قارچ کاسیک)

چگونه قارچ در ناحیه کشاله ران ایجاد می‌شود؟ عفونت قارچی در کشاله ران ممکن است از طریق تماس با افراد آلوده، حیوانات یا خاک منتقل شود، یا به دنبال انتشار عفونت از سایر قسمت‌های بدن ایجاد شود. چگونه قارچ کشاله ران منتقل می‌شود؟ بهداشت ضعیف می‌تواند انتشار قارچ را تسهیل کند. عواملی مانند اقلیم گرم، رطوبت، تعریق زیاد، چاقی و پوشیدن لباس‌های تنگ می‌توانند موجب تسریع بیماری شوند. قارچ همچنین از طریق استفاده مشترک از حوله‌ها یا حمام‌ها به راحتی منتقل می‌شود. اگرچه به ندرت، انتقال مستقیم از انسان به انسان هم ممکن است. عفونت‌های قارچی در سایر نواحی بدن می‌توانند به کشاله ران گسترش یابند. چگونه قارچ کشاله ران ظاهر می‌شود؟ در این بیماری، معمولاً ضایعات پوستی به صورت نیم‌دایره با مرزهای مشخص، قرمز رنگ، برجسته و پوسته‌پوسته در ناحیه کشاله ران ظاهر می‌شود. این علائم به تدریج به سمت نواحی دیگر گسترش پیدا کرده و بزرگ‌تر می‌شوند. چگونه قارچ کشاله ران درمان می‌شود؟ در صورتی که عفونت گسترده نباشد، معمولاً استفاده از کرم‌های ضدقارچ کافی است. در مواردی که عفونت گسترده‌تر است، درمان با کرم‌های ضدقارچ و داروهای خوراکی به بهبودی کامل منجر می‌شود. آیا می‌توان از قارچ کشاله ران پیشگیری کرد؟ برای پیشگیری از این عفونت، باید از پوشیدن لباس‌های تنگ و مرطوب پرهیز کرد، تعریق و اصطکاک را کاهش داد، پس از استحمام ناحیه را به دقت خشک کرد و از اشتراک‌گذاری حوله‌های شخصی خودداری کرد.

ناصرها(nasir)

دلایل ایجاد ناصِر: پوشیدن کفش‌های تنگ مشکلات ارتوپدی در پا و انگشتان پوشیدن کفش‌های پاشنه‌بلند یا نوک‌تیز ناصِرها می‌توانند به مرور زمان به‌شدت دردناک شوند و در فعالیت‌های روزانه، به‌ویژه هنگام راه رفتن، مشکلاتی ایجاد کنند. درمان‌های ناصِر: برای دستیابی به نتایج موفق در درمان ناصِر، مهم‌ترین گام این است که تدابیری برای جلوگیری از بازگشت آن‌ها در آینده اتخاذ شود. استفاده از کفش‌های مناسب و راحت درمان مشکلات ارتوپدی در صورت وجود درمان با لیزر فراکشنال استفاده از داروهای حاوی اسید برای لایه‌برداری پوست درمان به‌روش انجماد (کریوتراپی)

خارش (Pruritus)

علل خارش چیست؟ بیماری‌های پوستی: اگزما خشکی پوست عفونت‌های قارچی لایکِن پلانوس آبله مرغان نیش حشرات گال (سارکوبت) شپش گرمازدگی (عرق‌سوز) درماتیت هرپتیفورمیس و سایر بیماری‌های پوستی. بیماری‌های داخلی: مشکلات کبدی بیماری‌های کلیوی اختلالات تیروئید بیماری‌های خونی مصرف برخی داروها آلرژی: افراد با سیستم ایمنی حساس یا آلرژیک استرس اضطراب و فشار روانی درمان خارش: برای درمان خارش، ابتدا باید علت آن مشخص شود، بنابراین انجام یک معاینه کامل توسط یک متخصص پوست ضروری است. بر اساس علت خارش، درمان‌های مختلفی انجام می‌شود. ابتدا باید از دوش یا حمام آب داغ خودداری کرد. از صابون‌های مناسب برای پوست‌های حساس استفاده شود. پس از استحمام، باید از کرم‌های مرطوب‌کننده برای جلوگیری از خشکی پوست استفاده کرد. در درمان بیماری‌های پوستی که باعث خارش می‌شوند، ممکن است از داروهایی مانند آنتی‌هیستامین‌ها، کرم‌های کورتیکواستروئیدی یا داروهای خوراکی استفاده شود. همچنین، برای پیشگیری از خشکی پوست، از مرطوب‌کننده‌ها استفاده خواهد شد. اگرچه خارش ممکن است بسیار آزاردهنده باشد، اما معمولاً به درمان خوب پاسخ می‌دهد.

زگیل تناسلی

علائم زگیل تناسلی چیست؟ زگیل تناسلی ابتدا به صورت برجستگی‌های کوچک با رنگ مشابه پوست، قرمز یا قهوه‌ای در ناحیه تناسلی (چه در مردان و چه در زنان) و اطراف مقعد به‌وجود می‌آید. به دلیل وجود مناطق مرطوب، این برجستگی‌ها ممکن است در نواحی مرطوب سفیدرنگ به نظر برسند. این برجستگی‌ها به تدریج بزرگ می‌شوند و ظاهری شبیه به گل کلم پیدا می‌کنند. زگیل تناسلی چگونه منتقل می‌شود؟ زگیل تناسلی یک بیماری مقاربتی است، اما چون انتقال آن از طریق تماس پوست به پوست صورت می‌گیرد، حتی بدون داشتن رابطه جنسی کامل نیز ممکن است منتقل شود. تشخیص زگیل تناسلی چگونه انجام می‌شود؟ تشخیص زگیل تناسلی معمولاً از طریق معاینه بالینی توسط متخصص پوست (درماتولوژیست) صورت می‌گیرد. زگیل تناسلی چگونه درمان می‌شود؟ درمان زگیل تناسلی بستگی به محل، تعداد و اندازه زگیل‌ها دارد. درمان‌ها شامل لیزر، کرایوتراپی (انجماد) و کاتراسیون (سوزاندن) می‌باشند. چگونه از زگیل تناسلی پیشگیری کنیم؟ بهترین روش پیشگیری از زگیل تناسلی، داشتن رابطه جنسی با فردی است که به طور قطع آلوده نباشد. استفاده صحیح از کاندوم می‌تواند خطر ابتلا به زگیل تناسلی را کاهش دهد، اما چون زگیل‌ها ممکن است در نواحی‌ای که کاندوم پوشش نمی‌دهد نیز ظاهر شوند، پیشگیری 100 درصدی حاصل نمی‌شود.

خشکی پوست (کروزیس)

خشکی پوست (کروزیس) یک مشکل جدی نیست، اما می‌تواند باعث خارش، چروکیدگی، پوسته‌ریزی و ناراحتی‌های دیگر شود. با افزایش سن، پوست خشک‌تر و کم چرب‌تر می‌شود، بنابراین خشکی پوست در افراد مسن شایع‌تر است. همچنین، افرادی که به طور مداوم حمام می‌کنند یا از آب گرم زیاد استفاده می‌کنند، بیشتر دچار خشکی پوست می‌شوند. بسیاری از علل خشکی پوست مربوط به عوامل محیطی هستند و در بیشتر موارد می‌توان آن‌ها را کنترل کرد. از علل رایج خشکی پوست می‌توان به تماس با آب خیلی گرم یا سرد، محیط‌های کم رطوبت و حمام‌های مکرر اشاره کرد. خشکی پوست در چه افرادی و به چه دلایلی بروز می‌کند؟ سن: با افزایش سن، پوست خشک‌تر و نازک‌تر می‌شود. بسیاری از افراد در دهه چهارم زندگی خود به استفاده از مرطوب‌کننده‌ها نیاز پیدا می‌کنند. آب و هوا: در مناطق با اقلیم خشک، خشکی پوست بیشتر مشاهده می‌شود. بیماری‌های پوستی: بیماری‌هایی مانند درماتیت آتوپیک، اگزما و پسوریازیس می‌توانند باعث خشکی پوست شوند. شغل: مشاغلی که در آن‌ها پوست به طور مداوم با آب در تماس است، مانند پرستاران، آشپزها و کارگران نظافتی، ممکن است باعث خشکی پوست شوند. شنا در استخر: برخی استخرها دارای سطح بالای کلر هستند که می‌تواند باعث خشکی پوست شود. چگونه می‌توان از خشکی پوست پیشگیری کرد؟ و درمان خشکی پوست چیست؟ از آب داغ استفاده نکنید: از آب ولرم برای دوش گرفتن استفاده کنید. از شوینده‌های ملایم استفاده کنید: از شوینده‌هایی که حاوی الکل هستند یا ضدعفونی‌کننده‌های دست استفاده نکنید. ترجیحاً صابون‌های بدون عطر و مرطوب‌کننده‌دار را انتخاب کنید. از دوش گرفتن مکرر خودداری کنید: بیشتر از یک بار در روز دوش نگیرید. بلافاصله پس از دوش گرفتن مرطوب‌کننده بزنید: بعد از هر حمام، فوراً از مرطوب‌کننده برای حفظ رطوبت پوست استفاده کنید. در محیط‌های خشک از رطوبت‌ساز استفاده کنید: اگر در محیطی بسیار خشک هستید، از دستگاه رطوبت‌ساز برای افزایش رطوبت هوا استفاده کنید. مقدار زیادی آب بنوشید: برای جلوگیری از خشکی پوست، روزانه مقدار زیادی آب بنوشید. میوه‌ها و سبزیجات زیاد مصرف کنید: مصرف میوه‌ها و سبزیجات غنی از ویتامین‌ها برای سلامت پوست مفید است. در صورت ادامه مشکل، به متخصص پوست مراجعه کنید: اگر علائم خشکی پوست ادامه یافت، به متخصص پوست مراجعه کنید تا معاینه دقیق‌تری انجام شود. خشکی پوست با مراقبت مناسب و درمان‌های صحیح قابل کنترل است و می‌توان از آن پیشگیری کرد.

سایَکیران (آلوپسی آره آتا)

سایَکیران چیست؟ سایَکیران یک بیماری خودایمنی است که باعث ریزش مو در نواحی پوست سر، ابرو، مژه و سایر قسمت‌های بدن که معمولاً دارای مو هستند، می‌شود. این بیماری بیشتر در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود. علت دقیق این بیماری به‌طور کامل مشخص نیست، اما استرس به‌عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار در بروز آن شناخته شده است. همچنین، این بیماری ممکن است با سایر بیماری‌های خودایمنی مانند گواتر، کم‌خونی پرنیشیوز و ویتیلیگو همراه باشد. آیا سایَکیران مسری است؟ سایَکیران یک بیماری مسری نیست؛ یعنی از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. درمان سایَکیران در درمان سایَکیران معمولاً از کرم‌ها و لوسیون‌های کورتیکواستروئیدی استفاده می‌شود. همچنین، در برخی موارد از سوزن‌های ریز برای تزریق کورتیکوستروئید به نواحی ریزش مو استفاده می‌شود. علاوه بر این، ماینوکسیدیل با غلظت 5٪ که معمولاً برای درمان ریزش مو استفاده می‌شود، در درمان سایَکیران نیز مفید بوده است.

درماتیت آتوپیک (اکزما)

درماتیت آتوپیک (اکزما) یک بیماری پوستی است که با خشکی پوست، جوش و خارش همراه است و به طور معمول با دوره‌های شعله‌ور شدن و بهبودی همراه است. این بیماری بیشتر در کودکان کوچک دیده می‌شود و به طور مکرر بروز می‌کند. بیشتر افراد مبتلا به اگزما، سابقه‌ای از بیماری‌های آلرژیک مانند آسم آلرژیک، تب یونجه یا دیگر بیماری‌های آلرژیک در خود یا خانواده‌شان دارند. این بیماری معمولاً از دوران نوزادی شروع می‌شود و با گذشت زمان و رسیدن به سنین بالاتر، علائم کاهش یافته و معمولاً به طور کامل از بین می‌رود. علل و محرک‌های درماتیت آتوپیک: محرک‌های شایع برای شعله‌ور شدن اگزما شامل: مایت‌های خانگی، گرده، علف‌ها مواد شیمیایی مانند مواد شوینده، صابون‌ها، ضدعفونی‌کننده‌ها، نرم‌کننده‌ها تغییرات فصلی برخی غذاها مانند تخم‌مرغ، شیر گاو، فندق، بادام‌زمینی استرس علائم درماتیت آتوپیک: مهم‌ترین علامت این بیماری، خارش شدید است. در کنار خارش، قرمزی و ترشح معمولاً در نواحی مفاصل کودکان مشاهده می‌شود. درمان درماتیت آتوپیک: در درمان این بیماری معمولاً از مرطوب‌کننده‌ها، کرم‌های کورتیکواستروئیدی، ایمنومدولاتورها و آنتی‌هیستامین‌ها استفاده می‌شود. با درمان مناسب، بیشتر بیماران می‌توانند بیماری خود را تحت کنترل داشته باشند و علائم را کاهش دهند. پزشک شما می‌تواند داروهای مناسب را برای پوست کودک شما تجویز کرده و به شما کمک کند تا این دوره را به امن‌ترین و راحت‌ترین شکل ممکن طی کنید.

بیماری‌های پوستی آلرژیک و تست‌های آلرژی

آلرژی را می‌توان پاسخ غیرطبیعی سیستم ایمنی بدن در نظر گرفت. مکانیزم‌های دفاعی موجود در خون بدن ما، مواد خارجی را شناسایی کرده و سعی در از بین بردن اثرات مضر آنها دارند. سیستم ایمنی افراد با زمینه آلرژیک واکنش‌های شدیدتری به موادی مانند گرده، کپک، موی حیوانات که معمولاً بی‌ضرر هستند، نشان می‌دهد. عواملی مانند ژنتیک، آلودگی هوا، دود سیگار و عفونت‌ها نیز به بروز آلرژی کمک می‌کنند. آلرژی‌های پوستی معمولاً به صورت قرمزی، تورم و خارش در پوست ظاهر می‌شوند. تست‌های آلرژی برای بیماری‌های پوستی تست‌های آلرژی، آزمایش‌های تشخیصی هستند که به منظور شناسایی آلرژن‌هایی که علائم را در بیماری‌های پوستی آلرژیک تحریک می‌کنند، انجام می‌شوند. به دلیل متفاوت بودن مکانیسم‌های واکنش‌ ایجادکننده بیماری‌های آلرژیک، تست‌های مناسب برای بیماری توسط متخصص پوست تعیین می‌شود. رایج‌ترین تست‌های آلرژی در پوست‌شناسی عبارتند از: تست یاما (Patch test) تست یامای نوری، تست یامای آتوپی تست خراش (Prick test) تست داخل پوستی (Intradermal test) تست سرم اتولوگ (Autologous serum test)

زخم‌های دهانی

زخم دهانی چیست؟ زخم‌های دهانی، زخم‌هایی هستند که در نواحی مختلف دهان مانند داخل گونه‌ها، لب‌ها، زبان، لثه‌ها و سقف دهان ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها معمولاً به شکل دایره‌ای یا بیضی هستند و گاهی لبه‌های نامنظم دارند. پایه این زخم‌ها ممکن است قرمز یا سفید-خاکی رنگ باشد. زخم‌های دهانی می‌توانند در حین خوردن، جویدن یا صحبت کردن درد ایجاد کنند و کیفیت زندگی و فعالیت‌های روزمره فرد را تحت تاثیر قرار دهند. این زخم‌ها می‌توانند سطحی یا عمیق باشند و در بعضی موارد باعث از دست دادن بافت شوند. زخم دهانی به چه دلیل ایجاد می‌شود؟ زخم‌های دهانی می‌توانند به دلیل عواملی ساده مانند گزش زبان یا سوختگی از غذای داغ ایجاد شوند، اما گاهی این زخم‌ها می‌توانند نشانه‌ای از بیماری‌های سیستمیک مانند بیماری بهجت یا حتی سرطان ناحیه دهان باشند. کمبود آهن، روی و ویتامین‌ها (به ویژه فولات و ویتامین B12)، استرس، تغییرات هورمونی (مانند دوره‌های قاعدگی یا بارداری)، استعداد خانوادگی (عوامل ژنتیکی)، آلرژی‌های غذایی، باکتری‌ها (مانند باکتری‌های سیفلیس یا سل)، ویروس‌ها (مانند ویروس تب‌خال)، عفونت‌های قارچی، برخی داروها و مصرف تنباکو از عوامل موثر در بروز زخم‌های دهانی هستند. برای درمان زخم‌های دهانی چه باید کرد؟ اولین قدم در درمان زخم‌های دهانی شناسایی علت اصلی ایجاد زخم و درمان آن است. برای کاهش درد، می‌توان از کرم‌های مسکن استفاده کرد و برای جلوگیری از عفونت‌های احتمالی بر روی زخم از محلول‌های ضدعفونی‌کننده دهان استفاده کرد. همچنین برای درمان عفونت‌های قارچی ممکن است گلاب‌های خاصی تجویز شود. در طول دوران زخم‌های دهانی، باید از مصرف غذاهای ترش، تند، داغ یا سخت پرهیز کرد تا درد و تحریکات بیشتر نشود.

قارچ ناخن

قارچ ناخن چیست؟ قارچ ناخن یک عفونت است که در اثر نفوذ میکروب قارچی به داخل ناخن‌های دست یا پا ایجاد می‌شود. این عفونت موجب ضخیم شدن، تغییر رنگ و شکل ناخن‌ها و در نهایت شکستن آنها می‌شود. چند نوع قارچ مختلف می‌تواند باعث بروز این مشکل شود. قارچ‌ها در محیط‌های مرطوب و بدون تهویه مانند داخل کفش‌ها به خوبی رشد می‌کنند. قارچ پا می‌تواند محیط مناسبی برای ایجاد قارچ ناخن فراهم کند. نشانه‌های قارچ ناخن چیست؟ رنگ ناخن به زرد یا قهوه‌ای تغییر می‌کند. ناخن‌ها ضخیم و به طور غیرعادی رشد می‌کنند. ممکن است در زیر ناخن تجمع بدبویی ایجاد شود. با پیشرفت عفونت، ناخن ممکن است شروع به خرد شدن و ریزش کند یا به قدری ضخیم شود که در داخل کفش ایجاد ناراحتی یا درد کند. عواملی که خطر ابتلا به قارچ ناخن را افزایش می‌دهند: مشاغلی که پاها به مدت طولانی مرطوب می‌مانند (مانند سربازان، ورزشکاران، معدنچیان و غیره). بیماری‌هایی که می‌توانند مقاومت بدن در برابر عفونت را کاهش دهند یا جریان خون به انگشتان پا را مختل کنند (دیابت، اختلالات گردش خون، HIV). آسیب‌ها و ضربات به ناخن. استفاده از کفش‌های تنگ و نوک تیز که انگشتان پا را تحت فشار قرار می‌دهند. استفاده از مکان‌های عمومی مانند اتاق‌های رختکن، استخر و دوش که احتمال انتقال قارچ بیشتر است. پوشیدن کفش‌ها به صورت مکرر و پشت سر هم. انجام مانیکور و پدیکور با وسایل غیربهداشتی و عدم استریل کردن آنها. راه رفتن بر روی زمین با پای برهنه. ایجاد محیط مرطوب ناشی از تعریق بیش از حد پا. رعایت نکردن بهداشت پا. چگونه از قارچ ناخن پیشگیری کنیم؟ برای پیشگیری از قارچ ناخن می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید: از کفش‌ها و جوراب‌های راحتی که اجازه می‌دهند پاها تنفس کنند، استفاده کنید. در مکان‌های عمومی مانند دوش‌ها و اتاق‌های رختکن از پوشیدن کفش‌های دیگران خودداری کنید. پاهای خود را هر روز بشویید و به طور کامل خشک کنید. هر روز جوراب‌های تمیز بپوشید. ناخن‌های خود را کوتاه نگه دارید. قبل از استفاده از وسایل پدیکور، آنها را ضدعفونی کنید. چگونه قارچ ناخن درمان می‌شود؟ درمان معمولاً با برداشتن ناخن‌های آلوده توسط پزشک شروع می‌شود. این کار می‌تواند به روش‌های زیر انجام شود: کوتاه کردن ناخن با قیچی. سوهان کشیدن ناخن. استفاده از کرم‌هایی که حاوی اوره هستند تا ناخن را حل کنند. اگر عفونت خفیف باشد و محدود به ناحیه کوچکی از ناخن باشد، پزشک ممکن است کرم ضدقارچ یا لاک ناخن دارویی تجویز کند. اگر عفونت در مساحت وسیعی از ناخن یا در چندین ناخن وجود داشته باشد، پزشک ممکن است درمان ضدقارچی خوراکی مانند تِربیناوفین یا ایتراکونازول تجویز کند. هر دو دارو می‌توانند گاهی عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کنند. ایتراکونازول می‌تواند باعث تداخلات دارویی جدی شود. در موارد شدید که قارچ ناخن به درمان مقاوم باشد، ممکن است نیاز به برداشتن کامل ناخن به صورت جراحی باشد.

آزمایشات آلرژی

آزمایشات آلرژی، برای شناسایی آلرژن‌هایی که باعث بروز علائم در بیماری‌های پوستی آلرژیک می‌شوند، انجام می‌شوند. از آنجا که مکانیسم‌های واکنش‌های آلرژیک می‌توانند متفاوت باشند، آزمایش مناسب برای بیماری خاص توسط پزشک متخصص پوست (درماتولوژیست) تعیین می‌شود. رایج‌ترین آزمایشات آلرژی در dermatology عبارتند از: تست پچ (Yama) تست پچ فوتو، تست آتوپی پچ تست خراش (Prick) تست درون پوستی (Intradermal) تست سرم اتولوگ

کهیر (اریتیچر)

آنژیوادِما چیست؟ آنژیوادِما نوعی از کهیر است که در لایه‌های عمیق‌تر پوست ایجاد می‌شود و با علائمی مانند برجستگی، تورم، خارش یا احساس سوزش و درد همراه است. این حالت معمولاً در پلک‌ها، لب‌ها و گاهی داخل دهان مشاهده می‌شود. هنگامی که دست‌ها آسیب می‌بینند، ممکن است تورم و درد ایجاد شود. اگر داخل دهان تحت تاثیر قرار گیرد، ممکن است باعث تنگی نفس و مشکل در بلع شود که این علائم به‌طور جدی تهدیدکننده است. آنژیوادِما و کهیر ممکن است به‌صورت جداگانه یا همزمان ظاهر شوند. کهیر و آنژیوادِما چه عواملی دارند؟ در هر دو حالت، علت اصلی علائم آزادسازی هیستامین از سلول‌های آلرژیک در پوست (سلول‌های ماست) است. عواملی مانند ورزش، فشار بر پوست، سرما، مواد غذایی، داروها و عفونت‌ها می‌توانند این سلول‌ها را تحریک کنند. در برخی از بیماران مبتلا به کهیر مزمن، سیستم ایمنی بدن فرد باعث آزادسازی هیستامین از سلول‌های ماست در پوست می‌شود (آنتی‌بادی‌های خود بدن). در حالت عادی کهیر، معمولاً علت خاصی پیدا نمی‌شود. کهیر (اریتیچر) را چه عواملی تحریک می‌کنند؟ عوامل زیر ممکن است کهیر را تحریک کنند: عفونت‌ها: به‌ویژه عفونت‌های تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا. داروها: هر دارویی می‌تواند باعث کهیر شود، اما داروهایی مانند مسکن‌ها، شل‌کننده‌های عضلات و آنتی‌بیوتیک‌ها شایع‌تر هستند. همچنین برخی داروهای فشار خون (مهارکننده‌های ACE) می‌توانند باعث آنژیوادِما شوند. الکل، غذا و مواد افزودنی غذایی: به ندرت، برخی غذاها مانند فندق، گردو، ماهی، گوجه‌فرنگی و توت‌فرنگی می‌توانند عامل ایجاد کهیر باشند. چگونه از کهیر (اریتیچر) جلوگیری کنیم؟ مهم‌ترین اقدام برای جلوگیری از کهیر، پرهیز از عوامل تحریک‌کننده آن است. برخی اقدامات شامل موارد زیر است: استفاده از داروها: تا حد امکان از مصرف مسکن‌ها (پاراستامول معمولاً یک داروی ایمن برای این منظور است) و آسپرین خودداری کنید. داروهای فشار خون: مهارکننده‌های ACE که برای درمان فشار خون استفاده می‌شوند، باید به‌ویژه در افراد مبتلا به آنژیوادِما اجتناب شوند. مصرف الکل: از مصرف الکل خودداری کنید. ورزش و شرایط محیطی: از ورزش‌های سنگین و همچنین دمای بسیار بالا یا پایین پرهیز کنید. مواد افزودنی غذایی: از مصرف غذاهای حاوی رنگ‌ها و مواد افزودنی جلوگیری کنید. درمان کهیر (اریتیچر) چگونه است؟ در درمان کهیر، مهم‌ترین کار جلوگیری از عواملی است که بیماری را تشدید می‌کنند. داروهای مورد استفاده شامل موارد زیر هستند: آنتی‌هیستامین‌ها: این داروها برای درمان خارش و برجستگی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و معمولاً داروهای اولیه هستند. مصرف منظم و روزانه این داروها حتی در صورتی که هیچ برجستگی وجود نداشته باشد، برای درمان موفق بسیار اهمیت دارد. در صورت عدم کنترل بیماری، پزشک ممکن است دوز دارو را افزایش دهد. برخی از آنتی‌هیستامین‌ها می‌توانند باعث خواب‌آلودگی و حواس‌پرتی شوند، در حالی که برخی دیگر کمتر خواب‌آور هستند، اما در صورت مصرف الکل، این داروها می‌توانند باعث خواب‌آلودگی شوند. اگر در شغل‌هایی که نیاز به دقت و تمرکز دارند فعالیت می‌کنید یا رانندگی می‌کنید، این مسئله را به پزشک خود اطلاع دهید. داروهای استروئیدی و سیکلوسپورین: در موارد مقاوم و خاص، داروهایی که بر سیستم ایمنی تأثیر می‌گذارند (مانند استروئیدها و سیکلوسپورین) یا داروهای تزریقی (مانند اُمالی‌زوماب) ممکن است استفاده شوند. اورژانس‌ها: تورم زبان و گلو معمولاً به‌طور مکرر دیده نمی‌شود، اما این علائم می‌توانند نشانه‌هایی از آنژیوادِما باشند که خطر جانی دارند. در صورت مشاهده چنین علائمی، باید فوراً به نزدیک‌ترین مرکز درمانی مراجعه کنید.

ویتیلیگو (بیماری آلاچا)

ویتیلیگو (بیماری آلاچا) چیست؟ ویتیلیگو یک بیماری پوستی است که به دلیل از دست رفتن رنگدانه‌ها (پیگمنت‌ها) در پوست، مناطق سفیدرنگی ایجاد می‌شود. علت دقیق آن هنوز مشخص نیست. این بیماری معمولاً صورت، لب‌ها، دست‌ها، بازوها، پاها و نواحی تناسلی را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما ممکن است هر قسمت از بدن را درگیر کند. این بیماری در حدود 1٪ از جمعیت جهان مشاهده می‌شود و به طور یکسان در مردان، زنان و تمام نژادها دیده می‌شود. ویتیلیگو در چه کسانی مشاهده می‌شود؟ ویتیلیگو می‌تواند در هر سنی، از کودکی تا پیری، رخ دهد. آیا ویتیلیگو مسری است؟ ویتیلیگو مسری نیست. علت‌های بروز ویتیلیگو چیست؟ پیگمنت ملانین، رنگ پوست، مو و چشم را تعیین می‌کند و در سلول‌هایی به نام ملانوسیت تولید می‌شود. اگر این سلول‌ها از بین بروند یا نتوانند ملانین تولید کنند، پوست به رنگ روشن‌تری درمی‌آید. ویتیلیگو چگونه ایجاد می‌شود؟ در ویتیلیگو، بدن به طور خودکار آنتی‌بادی‌هایی علیه سلول‌های ملانوسیت خود تولید می‌کند و به آن‌ها آسیب می‌زند. علاوه بر ویتیلیگو، ممکن است بیماری‌های خودایمنی دیگری نیز به طور همزمان ایجاد شوند. چگونه می‌توان ویتیلیگو را تشخیص داد؟ مناطق سفیدرنگ روی پوست فقط مختص به ویتیلیگو نیستند و می‌توانند در بیماری‌های دیگر نیز مشاهده شوند. تشخیص دقیق و تفاوت‌گذاری این مناطق به عهده متخصص پوست است. آیا ویتیلیگو قابل درمان است؟ ویتیلیگو یک بیماری قابل درمان است، اما چون علت دقیق آن مشخص نیست، نتایج درمان ممکن است در هر فرد متفاوت باشد. ویتیلیگو در هنگام درمان به چه نکاتی باید توجه کرد؟ مهم‌ترین نکته برای بیماران مبتلا به ویتیلیگو، محافظت از پوست در برابر آفتاب است. چون پوست مبتلا به ویتیلیگو حساس‌تر از پوست‌های سالم به نور خورشید است و این حساسیت می‌تواند باعث بدتر شدن بیماری شود. درمان ویتیلیگو کرم‌های کورتیکواستروئیدی: این کرم‌ها، که بسته به سن و ناحیه درگیر پوست تجویز می‌شوند، مخصوصاً در مراحل اولیه بیماری مفید هستند. با این حال، استفاده طولانی مدت و بدون نظارت پزشک می‌تواند منجر به عوارضی مانند نازک شدن پوست، رگ‌دار شدن، جوش، و افزایش مو در ناحیه درمان شود. کرم‌های حاوی تاکرولیموس و پیمکرولیموس: این کرم‌ها می‌توانند در درمان ویتیلیگو استفاده شوند. فوتوتراپی (درمان با نور): این روش درمانی شامل استفاده از اشعه ماورای بنفش (UV) با طول موج‌های مختلف است. محافظت در برابر آفتاب: مناطق سفیدرنگ پوست در ویتیلیگو به راحتی در برابر آفتاب سوخته و دچار آسیب می‌شوند. بنابراین، استفاده مداوم از کرم‌های ضد آفتاب با حداقل SPF 30 ضروری است.

درماتیت تماسی (اکزما)

اکزما چیست؟ اکزما که به نام درماتیت نیز شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از بیماری‌های پوستی است که به صورت قرمزی، پوسته‌ریزی، ترک خوردگی و جمع شدن مایع روی پوست خود را نشان می‌دهد. اگر درمان نشود، این بیماری ممکن است به یک بیماری مزمن تبدیل شود. علائم اکزما چیست؟ قرمزی پوست پوسته‌ریزی ترک خوردگی ضخیم شدن پوست جمع شدن مایع در سطح پوست اکزما در کدام نواحی بدن دیده می‌شود؟ اکزما به طور معمول در دست‌ها و نواحی سر و گردن مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در هر نقطه‌ای از بدن ظاهر شود. آیا اکزما بیماری مسری است؟ اکزما بیماری مسری نیست، اما به دلیل ظاهر ناخوشایندی که ایجاد می‌کند، ممکن است از نظر زیبایی فرد را آزرده کند. علل بروز اکزما چیست؟ اکزما یا درماتیت یک بیماری پوستی شایع است که علل متعددی می‌تواند داشته باشد. این بیماری زمانی ایجاد می‌شود که پوست به علت تماس با آلرژن‌های داخلی و خارجی شروع به واکنش نشان می‌دهد و دچار التهاب می‌شود. عواملی مانند تماس با مواد شیمیایی مثل شوینده‌ها، صابون‌ها، برخی ضدعفونی‌کننده‌ها، شامپوها و مواد تمیزکننده می‌توانند باعث بروز اکزما شوند. همچنین استرس و ضعف سیستم ایمنی نیز می‌توانند از علل دیگر این بیماری باشند. نکاتی برای پیشگیری از اکزما مرطوب کردن پوست و داشتن زندگی بدون استرس از مهم‌ترین عوامل کمک‌کننده در درمان این بیماری هستند. استفاده از شامپوها و کرم‌های غیر خشکی‌آور و مناسب برای پوست. شناسایی و اجتناب از مواد آلرژنی که موجب واکنش پوستی می‌شوند. پوشیدن لباس‌های محافظتی مانند ماسک صورت، عینک، دستکش و سایر تجهیزات محافظ برای جلوگیری از تماس با عوامل ایجادکننده بیماری. درمان اکزما داروهای موضعی کورتیکواستروئیدی: این داروها باید تحت نظر پزشک مصرف شوند. بسته به شدت بیماری، مرهم‌ها یا کرم‌هایی با قدرت متفاوت برای نواحی مختلف بدن تجویز می‌شود. کرم پیمکرولیموس: یک داروی ضد التهاب جدید است که نسبت به کرم‌های کورتیکواستروئیدی عوارض کمتری دارد. آنتی‌هیستامین‌ها: قرص‌های آنتی‌هیستامین به کاهش خارش کمک می‌کنند و استفاده از آن‌ها به ویژه در شب مفید است. داروهای کورتیکواستروئیدی خوراکی و فتوتراپی: در صورت نیاز و طبق تجویز پزشک، ممکن است استفاده شوند.

سِدف بیماری (پسوریازیس)

بیماری سِدف (پسوریازیس) یک بیماری مزمن و شایع پوستی است که به طور معمول با شعله‌ور شدن و بهبودی‌های دوره‌ای همراه است. ضایعات آن به صورت قرمزرنگ و با لبه‌های مشخص ظاهر می‌شوند و بر روی سطح آن‌ها پوسته‌های سفید یا نقره‌ای رنگ (که به آن‌ها پوسته‌ریزی گفته می‌شود) دیده می‌شود. دلایل بیماری سِدف چیست؟ علت دقیق بیماری سِدف شناخته نشده است، اما به نظر می‌رسد که سیستم ایمنی بدن، ژنتیک و عوامل محیطی در بروز آن نقش دارند. عوامل محیطی مانند عفونت‌های گلو به علت استرپتوکوک‌ها، مصرف برخی داروها (مثل کورتیکوستروئیدها، لیتیم، داروهای فشار خون، آسپیرین و غیره)، مصرف زیاد الکل، سیگار کشیدن، خارش و مالش بیش از حد پوست، آفتاب‌سوختگی و استرس‌های روحی می‌توانند باعث آغاز یا تشدید بیماری شوند. آیا بیماری سِدف مسری است؟ بیماری سِدف از طریق تماس به هیچ‌وجه مسری نیست. سیر بیماری سِدف چگونه است؟ سِدف به طور معمول به صورت یک بیماری مزمن و طولانی مدت با دوره‌های شعله‌ور شدن و بهبودی دنبال می‌شود. علائم و شدت بیماری از فردی به فرد دیگر متفاوت است و حتی در یک فرد ممکن است در طول زمان تغییراتی داشته باشد. چگونه تشخیص بیماری سِدف انجام می‌شود؟ تشخیص این بیماری معمولاً بر اساس علائم بالینی صورت می‌گیرد و در موارد نادر ممکن است نیاز به بیوپسی پوستی باشد. درمان بیماری سِدف چگونه است؟ برای بیماری سِدف درمان قطعی وجود ندارد، اما با درمان مناسب می‌توان بیماری را تحت کنترل درآورد و به مدت طولانی بهبودی نسبی حاصل کرد. انتخاب درمان بستگی به عواملی چون گستردگی بیماری، محل وقوع آن، درگیری ناخن‌ها و مفاصل و غیره دارد. در درمان سِدف، همکاری بین پزشک، بیمار و خانواده بیمار بسیار مهم است. همچنین باید از اقداماتی که می‌تواند بیماری را تشدید کند (مانند خارش، استفاده از لیف در حمام، مالش پوست، و غیره) خودداری کرد. برای بیماری سِدف با ضایعات محدود، ابتدا از درمان‌های موضعی استفاده می‌شود. این درمان‌ها شامل داروهایی هستند که پوسته‌ها را از سطح پوست برداشته و پوست را درمان می‌کنند، از جمله داروهای کورتیکوستروئیدی، آنتراکلین، کلسپوتریول (ویتامین D سنتزی)، و مهارکننده‌های کلسینورین. این داروها ممکن است به صورت ترکیبی استفاده شوند. در صورت عدم پاسخ به درمان‌های موضعی، در بیماری‌های مقاوم و گسترده‌تر از داروهای سیستمیک مانند متوترکسات، سیکلوسپورین-A، آریتریتین (ویتامین A سنتزی) و فتوترپی استفاده می‌شود. در صورتی که این درمان‌ها هم مؤثر نباشند، داروهای بیولوژیک مانند آدالیموماب، اتانرسپت، اینفلیکسیماب و اوستکینوماب ممکن است گزینه‌های درمانی باشند. اهمیت هماهنگی در درمان در درمان بیماری سِدف، علاوه بر دانش و تجربه پزشکان متخصص پوست، تطابق بیمار با درمان‌های تجویزی نیز نقشی کلیدی در موفقیت درمان دارد. "اگر مشکل پوستی دارید، به متخصص پوست مراجعه کنید. پوست خود را به متخصصان پوست بسپارید."

اگزمای سبورئیک (Seboreik Ekzema)

اگزمای سبورئیک یک نوع اگزما است که بیشتر در پوست سر، صورت، ابروها، اطراف بینی، گونه‌ها، داخل و اطراف گوش‌ها، به صورت لکه‌های قرمز رنگ با پوسته‌های زرد و چرب شبیه به شوره، دیده می‌شود. علت اگزمای سبورئیک چیست؟ این نوع اگزما به دلیل افزایش بیش از حد یک نوع قارچ به نام مالاسزیا که به طور طبیعی در سطح پوست زندگی می‌کند و پاسخ شدید سیستم دفاعی پوست به آن ایجاد می‌شود. آیا اگزمای سبورئیک بیماری شایعی است؟ این بیماری در حدود 5٪ از افراد جامعه دیده می‌شود. اما بیشتر افراد از وجود این مشکل آگاه نیستند. آیا اگزمای سبورئیک با شوره سر ارتباط دارد؟ بله، شوره سر می‌تواند نوع خفیف‌تری از اگزمای سبورئیک باشد که در حدود نیمی از بزرگسالان مشاهده می‌شود. البته وجود شوره سر همیشه به معنای ابتلا به اگزمای سبورئیک نیست، اما اکثر افرادی که اگزمای سبورئیک دارند، شوره سر نیز خواهند داشت. آیا اگزمای سبورئیک بیماری ارثی است؟ خیر، اگزمای سبورئیک یک بیماری ارثی نیست. در چه شرایطی اگزمای سبورئیک تشدید می‌شود؟ یضعیت‌هایی مانند خستگی و استرس احساسی می‌توانند بیماری را تشدید کنند. اگزمای سبورئیک در کدام فصل‌ها بیشتر دیده می‌شود؟ این بیماری در ماه‌های سردتر (زمستان) شایع‌تر است و در تابستان معمولاً علائم آن کاهش می‌یابد. علائم اگزمای سبورئیک چیست؟ علائم این بیماری از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما معمولاً شامل موارد زیر می‌باشد: در نواحی مثل اطراف بینی، گونه‌ها، گوش‌ها، ابروها، و پوست سر، به شکل لکه‌های قرمز رنگ با پوسته‌های سفید و نازک دیده می‌شود. در بیشتر موارد، این بیماری برای فرد هیچ‌گونه ناراحتی خاصی ایجاد نمی‌کند. گاهی اوقات این علائم در نواحی دیگری مثل قفسه سینه و زیر بغل نیز مشاهده می‌شود. در پوست سر، شوره سر نیز ممکن است همراه با این بیماری دیده شود. چگونه اگزمای سبورئیک تشخیص داده می‌شود؟ تشخیص اگزمای سبورئیک معمولاً از طریق معاینه بالینی به راحتی انجام می‌شود. با این حال، در برخی موارد برای افتراق از بیماری‌های مشابه (خصوصاً عفونت‌های قارچی) ممکن است آزمایشات اضافی درخواست شود. آیا اگزمای سبورئیک قابل درمان کامل است؟ اگرچه درمان کامل این بیماری همیشه ممکن نیست، اما با استفاده از درمان‌های مناسب می‌توان علائم بیماری را کنترل کرد. داروهای مورد استفاده برای درمان اگزمای سبورئیک چیست؟ درمان بیماری به ناحیه‌ای که علائم در آن ظاهر شده است بستگی دارد: پوست سر: استفاده منظم از شامپوهای ضد شوره حاوی پیریتیون روی، سولفید سلنیوم یا کتوکونازول می‌تواند علائم را کاملاً از بین ببرد. شامپو باید 5-10 دقیقه روی پوست سر باقی بماند و سپس شسته شود. در مواردی که شوره سر ضخیم است، استفاده از محلول‌های حاوی اسید سالیسیلیک ممکن است مفید باشد. صورت، گوش‌ها و اطراف بینی: برای کاهش قارچ در این نواحی، از کرم‌های ضد قارچ استفاده می‌شود. همچنین در صورت وجود قرمزی شدید، کرم‌های حاوی کورتیکواستروئید ممکن است مؤثر باشند. برای داخل گوش نیز از محلول‌های کورتیکواستروئید یا قطره‌های گوش استفاده می‌شود. بدن: در نواحی مانند بدن، پشت و زیر بغل، شستشوی نواحی مورد نظر با شامپوهای ضد قارچ و نگه داشتن شامپو برای 5-10 دقیقه قبل از شستن می‌تواند نتایج خوبی به همراه داشته باشد. "اگر بیماری پوستی دارید، به متخصص پوست مراجعه کنید. پوست خود را به متخصصان پوست بسپارید."

بیماری روزاسه (گُل‌زَبان)

روزاسه یک بیماری مزمن پوست است که عمدتاً بخش‌های میانه صورت مانند بینی، چانه، پیشانی و گونه‌ها را درگیر می‌کند. این بیماری با قرمزی و حملات سوزش شروع می‌شود و به تدریج باعث بروز جوش‌ها، قرمزی دائمی، افزایش رگ‌های خونی، تورم و ظاهر پفی پوست می‌گردد. روزاسه به نام‌های بیماری گُل و گُل‌زبان نیز شناخته می‌شود. علل بیماری روزاسه علت دقیق بیماری روزاسه هنوز مشخص نیست، اما عوامل مختلفی به عنوان دلایل احتمالی مطرح شده‌اند: استعداد ژنتیکی: افرادی که در خانواده‌شان سابقه روزاسه وجود دارد، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. علل عفونی: دو عامل عفونی که بیشتر به روزاسه ارتباط داده می‌شوند عبارتند از باکتری هلیکوباکتر پیلوری که در معده یافت می‌شود و آفات دمودکس که در پوست صورت زندگی می‌کنند. عوامل محیطی: عواملی چون اشعه ماورای بنفش (UV)، تغییرات دمای محیط، و سایر عوامل محیطی می‌توانند در شروع یا تشدید ضایعات روزاسه نقش داشته باشند. عوامل روانی: تغییرات عاطفی و استرس می‌تواند باعث ایجاد یا تشدید حملات قرمزی و سوزش در بیماران مبتلا به روزاسه شود. اختلالات سیستم ایمنی: در سال‌های اخیر، اختلالات در سیستم دفاعی طبیعی پوست نیز به عنوان یکی از عوامل موثر در بروز روزاسه مطرح شده است. عواملی که می‌توانند روزاسه را تشدید کنند غذاها و نوشیدنی‌ها: نوشیدنی‌ها و غذاهای داغ یا سرد، سوپ‌ها، چای و قهوه، غذاهای تند، مواد غذایی تند و ترشی، شکلات، و الکل می‌توانند علائم روزاسه را تشدید کنند. شرایط جوی: نور خورشید، هوای گرم، هوای سرد، رطوبت، و باد می‌توانند باعث بدتر شدن روزاسه شوند. استرس روانی و ورزش زیاد: تغییرات احساسی و استرس شدید یا ورزش‌های شدید می‌توانند عامل تشدید روزاسه باشند. محصولات بهداشتی و مراقبتی: حمام داغ و استفاده از مواد بهداشتی تحریک‌کننده مانند لوسیون‌ها، تونیک‌ها، گلاب و دستمال مرطوب‌ها ممکن است روزاسه را بدتر کنند. داروها: استفاده طولانی‌مدت از کورتیکواستروئیدهای موضعی روی صورت می‌تواند باعث تشدید روزاسه شود. وضعیت‌های سیستمیک: تغییرات هورمونی در دوران پیش از قاعدگی، بارداری، یائسگی، سرفه شدید یا یبوست ممکن است منجر به تشدید روزاسه شوند. روش‌های درمان بیماری روزاسه موثرترین، راحت‌ترین و ایمن‌ترین روش درمان روزاسه، درمان با لیزر BBL است. درمان لیزری BBL بدون درد، بدون سوزش و بدون نیاز به سوزن است و می‌تواند علائم روزاسه را به خوبی کنترل کند. اقدامات کلی برای پیشگیری دور ماندن از عوامل تشدیدکننده بیماری: مهم‌ترین اقدام، پرهیز از عواملی است که باعث تشدید علائم روزاسه می‌شوند. استفاده از کرم‌های ضدآفتاب: یکی از عوامل اصلی تشدید روزاسه، تابش نور خورشید است. باید هر روز از کرم ضدآفتاب مناسب که توسط پزشک متخصص پوست توصیه شده استفاده کرد و از قرار گرفتن در معرض آفتاب در ساعات اوج تابش خودداری نمود. درمان‌های موضعی در موارد خفیف، معمولاً از کرم‌ها و ژل‌ها استفاده می‌شود. پرکاربردترین داروها عبارتند از: مترو نامیدازول (کرم، ژل، لوسیون) اسید آزلاویک (کرم، ژل) سولفاسامید سدیم و سولفاسامید + گوگرد داروهای دیگر شامل ترتینوئین، بنزوئیل پروکسید، اریترومایسین، کلندامایسین، تتراسایکلین، کرم پرمترین 5%، تاکرولیموس و پیمکرولیموس هستند. درمان سیستمیک در موارد شدید، درمان سیستمیک ممکن است به همراه داروهای موضعی توصیه شود. آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک معمولاً شامل مینوسیکلین، داکسی‌سیکلین، تتراسایکلین، مترونیدازول و ازیترو مایسین می‌باشند. همچنین ایزوتریتینوئین (محصولات ویتامین A) ممکن است در موارد شدید استفاده شود. آیا روزاسه رژیم خاصی دارد؟ برای روزاسه رژیم خاصی وجود ندارد، اما باید از غذاها و نوشیدنی‌هایی که می‌توانند قرمزی صورت را تشدید کنند، پرهیز کرد. همچنین باید از سیگار و سایر محصولات تنباکویی اجتناب کرد. در نهایت، درمان روزاسه می‌تواند علائم بیماری را تحت کنترل قرار دهد، ولی ممکن است درمان قطعی وجود نداشته باشد.

آبله مرغان

آبله مرغان (ورسیلا) بیماری‌ای مسری است که توسط ویروس Varicella zoster (VZV) ایجاد می‌شود. این بیماری با علائمی مانند جوش‌های قرمز خارش‌دار، خستگی و تب بروز می‌کند. جوش‌های آبله مرغان ابتدا در بدن و صورت ظاهر می‌شوند. این بیماری عمدتاً در کودکان مشاهده می‌شود.

هرپس (زخم‌سرخ)

عفونت هرپس سیمپلکس (زخم‌سرخ)، یک عفونت ویروسی است که می‌تواند در تقریباً هر نقطه‌ای از بدن ایجاد شود و با جوش‌های پر از مایع شفاف و در نهایت تشکیل زخم‌های خشک و پوسته‌دار همراه است. ویروس هرپس سیمپلکس دو نوع دارد. نوع 1 معمولاً باعث بیماری در اطراف دهان و صورت می‌شود، در حالی که نوع 2 عمدتاً نواحی تناسلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. زخم‌سرخ چگونه ایجاد می‌شود؟ ویروس هنگامی که برای اولین بار وارد بدن می‌شود، اولین حمله را ایجاد می‌کند. سپس در ریشه‌های عصبی مستقر می‌شود و به صورت نهفته باقی می‌ماند. در صورت فراهم شدن شرایط مناسب، حملات مجدد ایجاد می‌شود. زخم‌سرخ در کجاها ظاهر می‌شود؟ این عفونت اغلب در لب‌ها، اطراف دهان، بینی و چانه ظاهر می‌شود. این جوش‌ها معمولاً طی 5-7 روز خشک شده و بهبود می‌یابند. چگونه می‌توان از سرایت زخم‌سرخ جلوگیری کرد؟ تا کنون واکسنی برای جلوگیری از این بیماری و سرایت آن وجود ندارد. مهم‌ترین روش پیشگیری از انتقال، استفاده از اقدامات محافظتی است. باید از تماس با نواحی آلوده خودداری کرده و از بوسیدن یا استفاده از وسایل مشترک پرهیز کرد. چگونه زخم‌سرخ درمان می‌شود؟ درمان بستگی به شدت بیماری دارد و معمولاً از کرم‌ها یا داروهای سیستمیک موثر بر ویروس استفاده می‌شود. شروع درمان در 1-2 روز اول پس از بروز بیماری بسیار مهم است. در افرادی که بیماری به طور مکرر باز می‌گردد، درمان سرکوبگر برای مدت 6 ماه تا 1 سال ممکن است لازم باشد.

زونا (سوختگی شبانه)

پس از ابتلا به بیماری آبله مرغان در دوران کودکی، ویروس‌های VZV (ویروس واریسلا زوستر) در نواحی ریشه اعصاب بدن مستقر شده و به طور خاموشی باقی می‌مانند. زمانی که سیستم ایمنی بدن ضعیف می‌شود، این ویروس‌ها مجدداً فعال شده و باعث درد در ناحیه‌ای که در آن مستقر شده‌اند، می‌گردند. در این مرحله، به دلیل عدم وجود جوش‌ها، ممکن است با بیماری‌های دیگر اشتباه گرفته شود. چند روز بعد از آغاز درد در ناحیه آسیب‌دیده، قرمزی و تاول‌های پر از مایع در سطح پوست ظاهر می‌شود. در این مرحله، اگر فردی که هنوز آبله مرغان نگرفته است با ناحیه دچار جوش تماس پیدا کند، ممکن است به آبله مرغان مبتلا شود.

سیگیل‌ها (زگیل‌ها)

زگیل چیست؟ زگیل، یک رشد خوش‌خیم پوست است که به دلیل عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) در لایه سطحی پوست ایجاد می‌شود. این ویروس بیشتر در دست‌ها و پاها دیده می‌شود، اما ممکن است در سایر نواحی بدن نیز ظاهر شود. زگیل چگونه ایجاد می‌شود؟ ویروس (پاپیلومای انسانی) عامل اصلی ایجاد زگیل‌ها است. زگیل‌ها معمولاً از طریق تماس مستقیم با زگیل یا وسایلی که با زگیل تماس داشته‌اند منتقل می‌شوند. همچنین، آسیب‌های پوستی مانند خراش یا بریدگی‌ها می‌توانند انتقال ویروس و بروز زگیل را تسهیل کنند. آیا زگیل ارثی است؟ زگیل یک بیماری میکروبی است و ارثی نیست. آیا افرادی در معرض خطر ابتلا به زگیل هستند؟ هر کسی که با زگیل تماس پیدا کند، در معرض ابتلا به آن قرار دارد، اما برخی افراد احتمال بیشتری برای ابتلا دارند. این افراد عبارتند از: کودکان و نوجوانان کسانی که عادت به جویدن ناخن دارند افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند زگیل‌ها در کدام قسمت‌های بدن ظاهر می‌شوند؟ زگیل‌ها ممکن است در نواحی مختلف بدن ظاهر شوند و بسته به محل و نوع آن‌ها، اشکال مختلفی داشته باشند. چگونه از زگیل‌ها پیشگیری کنیم؟ برای پیشگیری از زگیل، از کندن یا خراشیدن زگیل‌ها خودداری کنید. در مکان‌های عمومی مانند استخرها، از کفش‌های خود استفاده کنید و از تماس با زگیل‌های دیگران پرهیز کنید. همچنین محیط‌های مرطوب می‌توانند باعث گسترش زگیل‌ها شوند، بنابراین سعی کنید پاهای خود را خشک نگه دارید. درمان زگیل‌ها چگونه انجام می‌شود؟ اگر مشکوک به داشتن زگیل هستید، برای محافظت از خود و دیگران، بهتر است به پزشک متخصص پوست مراجعه کنید. پزشک برای درمان از داروهای مؤثر بر ویروس HPV یا روش‌های تخریبی برای از بین بردن بافت آسیب‌دیده استفاده خواهد کرد. روش‌های درمانی بستگی به سن بیمار، محل و نوع زگیل، و ضخامت آن‌ها دارند. اصلی‌ترین روش‌های درمان زگیل: لیزر فراکشنال داروهای کراتولیتیک که برای از بین بردن لایه سطحی پوست استفاده می‌شوند درمان سرد (کریوتراپی) استفاده از محلول‌های اسیدی

بیماری‌های قارچی

قارچ‌ها موجودات کوچکی هستند که در سطح پوست و زیر ناخن‌ها رشد می‌کنند و تنها با استفاده از میکروسکوپ قابل مشاهده هستند. این موجودات در تمام محیط‌های اطراف ما وجود دارند، به ویژه در مکان‌هایی مانند کفش‌ها و دمپایی‌ها، حوله‌ها، باغ‌ها، خانه‌ها، دوش‌های عمومی، سالن‌های ورزشی، پله‌های استخرهای شنا، فرش‌های هتل و مسجد و سایر مکان‌های مشترک. تمام بیماری‌های قارچی بسیار مسری هستند و به راحتی می‌توانند گسترش یابند. بیماری‌های قارچی پای و ناخن اگر درمان نشوند، می‌توانند به سایر قسمت‌های بدن سرایت کنند، به دیگران منتقل شوند یا باعث عفونت‌های جدی‌تر مرتبط با باکتری‌ها در بدن شوند.

سرطان‌های پوست

اگر در پوست خود لکه، زخم یا برآمدگی‌هایی مشاهده کردید، برای ارزیابی و تشخیص سرطان پوست حتماً به یک متخصص پوست (درماتولوژیست) مراجعه کنید. سرطان سلول بازال سرطان سلول بازال شایع‌ترین نوع سرطان پوست است، اما کم‌ترین خطر را دارد. این نوع سرطان معمولاً در افرادی با پوست روشن و در نواحی از بدن که بیشتر در معرض تابش آفتاب هستند، دیده می‌شود. این نوع سرطان به ندرت به سایر قسمت‌های بدن منتشر می‌شود. اگر مدت طولانی درمان نشود، ممکن است به زخم باز تبدیل شده یا به بافت‌های عمیق‌تر آسیب وارد کند.

بن‌ها (ملانوسیتیک نِوُس‌ها)

بن چیست؟ بن‌ها معمولاً تغییرات رنگی بی‌ضرر در پوست هستند. این بن‌ها که به نام ملانوسیتیک نِوُس هم شناخته می‌شوند، نتیجه‌ی تکثیر سلول‌های رنگدانه‌ای به نام ملانوسیت (سلول‌هایی که رنگ پوست را تعیین می‌کنند) می‌باشند. بن‌ها می‌توانند به صورت لکه‌های رنگی، برآمدگی‌ها یا گره‌هایی از رنگدانه‌های پوست ظاهر شوند و در لایه‌های مختلف پوست از جمله اپیدرم، درم و گاهی اوقات در بافت‌های زیرپوستی قرار گیرند. برخی افراد ممکن است بن‌هایی به اندازه‌های مختلف در تمام بدن خود داشته باشند، در حالی که دیگران تنها تعداد کمی بن دارند. بن‌ها چگونه دیده می‌شوند؟ بن‌ها می‌توانند هم‌سطح پوست یا برجسته‌تر از آن باشند. رنگ آن‌ها می‌تواند از رنگ طبیعی پوست تا قرمز، قهوه‌ای یا حتی سیاه متغیر باشد. بن‌ها چه زمانی ایجاد می‌شوند و چگونه رشد می‌کنند؟ بن‌ها می‌توانند در بدو تولد موجود باشند یا در دوران کودکی رشد کنند. آیا بن‌های مادرزادی خطرناک هستند؟ اگرچه بن‌های مادرزادی معمولاً بی‌ضرر هستند، اما در برخی موارد نادر، بن‌های مادرزادی می‌توانند تبدیل به ملانوم (نوعی سرطان پوست) شوند. خطر بروز ملانوم ارتباط مستقیمی با اندازه بن دارد؛ برای بن‌های کوچک و متوسط، خطر بسیار پایین است، اما برای بن‌های بزرگ و مادرزادی بزرگ، خطر به‌طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. چگونه باید بن‌ها را پیگیری کنیم؟ پیگیری بن‌ها بسته به وضعیت هر فرد متفاوت است. محل قرارگیری بن، اندازه آن، و تأثیرات منفی آن از نظر زیبایی و روانی باید در نظر گرفته شود. بن‌های کوچک و صاف که در نقاطی از بدن قرار دارند که به راحتی قابل پیگیری هستند، می‌توانند به‌طور منظم (هر 6 ماه تا یک سال) توسط متخصص پوست پیگیری شوند. این کار باعث می‌شود تا تغییرات احتمالی در بن که ممکن است به سرطان تبدیل شوند، سریع‌تر شناسایی شوند و در صورت نیاز اقدامات لازم انجام شود. تغییرات در بن‌ها می‌تواند نشانه‌ی چه چیزی باشد؟ در شرایط عادی، نِوُس‌ها (بن‌ها) هیچ گونه مشکلی در پوست ایجاد نمی‌کنند. اما اگر تغییرات سریعی در قطر بن، رنگ آن (که به صورت چندرنگ می‌شود)، حاشیه‌های نامنظم یا بزرگ‌تر شدن آن مشاهده شود، یا اگر بن شروع به درد، خونریزی یا خارش کند، باید به‌طور فوری توسط یک متخصص پوست معاینه شود. این تغییرات ممکن است نشانه‌ای از سرطان پوست باشند. در این صورت، بن باید برداشته شده و به آزمایشگاه برای بررسی پاتولوژیک ارسال شود. درمان بن با لیزر بن‌ها معمولاً به دلایل زیبایی درمان می‌شوند. قبل از شروع درمان، بن‌ها باید به دقت بررسی شوند و پس از اطمینان از بی‌ضرر بودن آن‌ها، درمان با لیزر انجام شود. لیزر مورد استفاده در درمان بن‌ها، لیزر فرکشنال است. در فرآیند برداشتن بن با لیزر، برای راحتی بیمار، ابتدا بن با بی‌حسی موضعی بی‌حس می‌شود و سپس لیزر فرکشنال به‌طور دقیق برای برداشتن بن اعمال می‌شود. درمان برآمدگی‌های پوستی (ات بن) برداشتن برآمدگی‌های پوستی (ات بن‌ها) هیچ‌گاه باعث تحریک یا بروز سرطان نمی‌شود. در واقع، این کار باعث شناسایی زودهنگام هر گونه سرطان احتمالی خواهد شد. چگونه از سرطان پوست جلوگیری کنیم؟ محافظت در برابر آفتاب بسیار مهم است. برای محافظت از پوست، از ضد آفتاب‌هایی با SPF 30 یا بالاتر به‌طور منظم بر روی نواحی از بدن که در معرض آفتاب هستند، استفاده کنید.

بیماری گال (اسکابیز)

گال یا اسکابیز یک بیماری پوستی است که با جوش‌های خارش‌دار همراه است و به‌طور گسترده‌ای مسری است. این بیماری بیشتر در محیط‌های جمعی و در فصل‌های سرد سال مشاهده می‌شود. گال ناشی از انگل Sarcoptes scabiei hominis است و می‌تواند بدون توجه به جنسیت، سن و نژاد هر فردی را مبتلا کند. این بیماری در شب‌ها و در مقایسه با روز، شدت بیشتری می‌یابد و می‌تواند باعث ایجاد جوش‌ها و زخم‌های شدید روی پوست شود. بیماری گال از حیوانات به انسان منتقل نمی‌شود، اما از انسان به انسان از طریق تماس مستقیم یا غیرمستقیم با وسایل شخصی افراد مبتلا به گال، یا از طریق روابط جنسی و فضاهای جمعی قابل انتقال است. علائم بیماری گال چیست؟ علائم اصلی گال، خارش شدید به‌ویژه در شب و زمانی که بدن گرم می‌شود، است. مناطق بدن که بیشترین جوش‌ها و خارش را دارند، شامل انگشتان دست، قسمت داخلی مچ‌ها، زیر بغل‌ها، باسن، نوک سینه‌ها در زنان و ناحیه تناسلی در مردان است. در بالغین معمولاً نواحی پشت، صورت و پوست سر تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند، اما در نوزادان این مناطق ممکن است مبتلا شوند. برجسته‌ترین علامت گال، تونل‌هایی به طول 1-10 میلی‌متر است که در میان انگشتان دست به‌صورت خطوط خاکی-سفید رنگ دیده می‌شوند و انگل در آن‌ها زندگی می‌کند. علاوه بر این، ممکن است برآمدگی‌های کوچک، سفتی‌ها، حباب‌های پر از مایع و زخم‌های پوستی خشک و پوسته‌دار نیز مشاهده شود. درمان بیماری گال مهم‌ترین عامل در درمان گال، پیروی بیمار از دستورالعمل‌های درمانی است. درمان معمولاً با استفاده از کرم‌های ضدانگل انجام می‌شود (مانند پرمترین، فنوتین، سولفور، بنزیل بنزوات، کورتامیتون، ایورمکتین و مالاتیون؛ در صورت نیاز از داروهای خوراکی مانند ایورمکتین نیز استفاده می‌شود). طبق مطالعات بالینی، تأثیر درمان در بیماران مبتلا به گال معمولاً مشابه است، ولی موفقیت اصلی درمان بستگی به پیروی بیمار از روش‌های درمانی دارد. در حین برنامه‌ریزی درمان، باید به این نکته توجه کرد که تمام افرادی که در محیط زندگی بیمار هستند، حتی اگر علائمی نداشته باشند، باید به‌طور همزمان درمان شوند تا از بروز مجدد بیماری جلوگیری شود. نکات مهم در درمان گال قبل از درمان دوش بگیرید: پیش از استفاده از کرم‌های درمانی، باید دوش گرفته و تمام بدن به‌ویژه نواحی گردن، پشت گوش و انگشتان دست و پا با کرم درمانی پوشش داده شود. همچنین به قسمت‌های ناف و کشاله ران نیز توجه شود. در موارد نوزادان و افراد با نقص ایمنی: در نوزادان، افراد با نقص ایمنی یا بالغینی که دچار ضایعات در پوست سر هستند، باید توجه ویژه‌ای به محافظت از اطراف چشم و دهان داشته و سر نیز در ناحیه درمان گنجانده شود. درمان اعضای خانواده: افرادی که در تماس نزدیک با بیمار هستند، حتی اگر علائم نداشته باشند، باید درمان شوند. در دوران شیردهی: در دوران شیردهی، توصیه می‌شود تا پنج روز پس از درمان، مادر به نوزاد شیر ندهد. شستن لباس‌ها و وسایل شخصی: پس از درمان، لباس‌ها، حوله‌ها و ملحفه‌ها باید تمیز شوند. همچنین، وسایل استفاده‌شده قبلی باید به‌درستی ضدعفونی شوند. این کار شامل شستن لباس‌ها با آب داغ (حداقل 50 درجه سانتی‌گراد)، اتو کردن و یا نگه‌داری وسایل در کیسه پلاستیکی به مدت 7 روز و یا قرار دادن آن‌ها در فریزر با دمای -10 تا -18 درجه سانتی‌گراد به مدت 5 ساعت است. در موارد شدید یا مقاوم به درمان: در صورتی که ضایعات گسترده و تونل‌ها و ندول‌ها مشاهده شود، در موارد بیماری‌های ایمنی‌شکسته یا شرایط اپیدمیک، ممکن است پروتکل‌های درمانی تکراری توصیه شود. ادامه خارش پس از درمان: به دلیل واکنش‌های آلرژیک بدن به انگل و ترشحات آن، ممکن است خارش بعد از درمان ادامه یابد. نیاز به ایزوله‌سازی بیمار: به جز در موارد شدید (گال کراتوزی)، نیازی به ایزوله‌سازی بیمار نیست. مقاومت دارویی: در صورتی که باوجود درمان‌های تکراری، ضایعات جدید ظاهر شوند، ممکن است به دلیل مقاومت دارویی باشد، اما این وضعیت معمولاً ناشی از عدم استفاده صحیح از دارو یا تماس مداوم با افراد مبتلا است. نتیجه‌گیری برای جلوگیری از مشکلات و اطمینان از موفقیت درمان، مشاوره با پزشک متخصص بسیار مهم است. درمان به‌موقع و پیروی دقیق از دستورالعمل‌های درمانی می‌تواند از بروز عوارض و گسترش بیماری جلوگیری کند.

بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی

بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی (STDs) به‌قدری قدیمی هستند که تاریخ آن‌ها به تاریخ بشر بازمی‌گردد و در سراسر جهان یکی از مشکلات بزرگ بهداشت عمومی به شمار می‌آید. این بیماری‌ها معمولاً از طریق رابطه جنسی، و گاهی از طریق دیگر راه‌ها (مثل اسپرم، خون، ترشحات واژینال) منتقل می‌شوند و شیوع آن‌ها در جامعه در حال افزایش است. این بیماری‌ها همچنین می‌توانند از طریق تماس با خون و یا استفاده از سوزن آلوده نیز منتقل شوند. بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی در صورتی که درمان نشوند، می‌توانند مشکلات جدی و ماندگار در سلامتی ایجاد کنند. این بیماری‌ها همیشه علائم ظاهری مانند زخم یا ضایعه ندارند، بنابراین ممکن است فرد از ابتلا به آن‌ها بی‌خبر باشد. به همین دلیل، افراد فعال در زمینه جنسی باید به‌ویژه بعد از رابطه جنسی مشکوک یا بدون حفاظت، تحت نظر پزشک متخصص پوست (درماتولوژیست) قرار بگیرند و آزمایش‌های خون انجام دهند. بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی زگیل تناسلی یا عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ویروس هپاتیت B (HBV) ویروس هپاتیت C (HCV) سوزاک (گنوره) کلامیدیا تبخال تناسلی (هرپس تناسلی) ایدز یا عفونت HIV شپش شرمگاهی (پدیکولوزیس پوبیس) بیماری‌ تباهی پوست (اسکابیس یا جرب) سیفلیس (زهره یا سفیلیس) تریکوموناسیس یا واژینیت تریکومونا علائم بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی ترشحات غیرعادی از آلت تناسلی سوزش، خارش یا درد هنگام ادرار کردن قرمزی، تورم یا زخم در نواحی تناسلی و اطراف آن نیاز به ادرار کردن بیشتر از حد معمول ترشحات بدبو از واژن خونریزی غیرطبیعی از واژن، به ویژه در زمان‌های غیر از قاعدگی درد هنگام رابطه جنسی عوامل خطر رابطه جنسی بدون حفاظت داشتن چندین شریک جنسی ابتلا به بیش از یک بیماری منتقله از طریق رابطه جنسی اعتیاد به الکل یا مواد مخدر آغاز فعالیت جنسی در سنین پایین استفاده از سوزن‌های آلوده در فرآیندهای تزریقی انتقال خون و محصولات خونی آلوده راه‌های پیشگیری از بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی اجتناب از رابطه جنسی با افراد آلوده داشتن یک رابطه جنسی تک‌همسری استفاده صحیح از کاندوم استفاده از سوزن‌های تمیز در درمان‌های داخل وریدی درمان بیماری‌های منتقله از طریق رابطه جنسی بستگی به نوع و شدت عفونت دارد. زگیل تناسلی برای درمان زگیل تناسلی روش‌های مختلفی استفاده می‌شود. مناسب‌ترین و موثرترین روش درمانی برای از بین بردن ضایعات موجود، استفاده از لیزر فرکشنال است که به عنوان یک درمان قوی شناخته می‌شود.

مراقبت و زیبایی

مراقبت و زیبایی

مزوتراپی وتزریق واکسن های جوانی

مزوتراپی پوست یک روش درمانی غیرجراحی و غیرتهاجمی است که با تزریق مواد مغذی، ویتامین‌ها، و مواد ضد پیری به لایه‌های مختلف پوست، به ترمیم و جوانسازی آن کمک می‌کند. این تکنیک به دلیل عدم نیاز به جراحی، کمترین عوارض جانبی، و زمان بهبودی سریع، محبوبیت بالایی یافته است. قبل از اقدام به مزوتراپی، مشاوره با پزشک متخصص پوست و مو الزامی است تا وضعیت پوست شما به دقت بررسی شود. مزوتراپی پوست چیست؟ مزوتراپی یک روش غیرجراحی است که با تزریق مواد مغذی و مؤثر به لایه‌های عمقی پوست، به بازسازی و بهبود آن کمک می‌کند. این فرآیند موجب افزایش تولید کلاژن و الاستین، بهبود رنگ و بافت پوست و تقویت سیستم ایمنی می‌شود. در نتیجه، پوست شاداب‌تر و جوان‌تر به نظر می‌رسد. انواع مزوتراپی پوست مزوتراپی انواع مختلفی دارد که هر یک هدف خاصی را دنبال می‌کند: مزوتراپی ویتامینی: در این روش، ویتامین‌هایی مانند C و E به پوست تزریق می‌شود که به بهبود رنگ و ترمیم بافت‌های پوستی کمک می‌کند. مزوتراپی هیدراته: مواد مرطوب‌کننده به پوست تزریق می‌شوند که رطوبت طبیعی پوست را حفظ کرده و خشکی ناشی از پیری را بهبود می‌بخشند. مزوتراپی ضد پیری: این نوع شامل تزریق پپتیدها و آنتی‌اکسیدان‌ها به پوست است که موجب کاهش چین و چروک‌ها و بهبود سلامت پوست می‌شود. مزوتراپی پی‌اچ‌آر: در این روش، مواد فعال پی‌اچ‌آر به پوست تزریق می‌شود که به افزایش حجم و تقویت بافت‌های پوستی کمک می‌کند. مزوتراپی پی‌آر‌پی: شامل تزریق پلی‌لاکتیک اسید است که به جوانسازی و لیفتینگ پوست می‌انجامد. کاربردهای مزوتراپی پوست مزوتراپی به بهبود و زیبایی پوست کمک می‌کند و از جمله کاربردهای آن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: کاهش و رفع چین و چروک‌ها لیفت پوست صورت جوانسازی و روشن‌کنندگی پوست درمان آکنه و لکه‌های پوستی جوانسازی پوست با مزوتراپی مزوتراپی یکی از روش‌های مؤثر برای جوانسازی پوست صورت است. تزریق مواد مغذی به لایه‌های عمقی پوست باعث افزایش تولید کلاژن و الاستین می‌شود که به حفظ انعطاف‌پذیری پوست کمک می‌کند و آثار پیری را کاهش می‌دهد. مزوتراپی صورت برای لک این تکنیک می‌تواند در کاهش لک‌های پوستی مؤثر باشد. تزریق اسید هیالورونیک و ویتامین C به روشن‌تر شدن پوست و کمرنگ کردن لک‌ها کمک می‌کند. مزوتراپی روشن‌کننده پوست این روش بهبود رنگ و تون پوستی را هدف قرار می‌دهد. مواد طبیعی مانند آربوتین و اسید کوجیک به کاهش تیرگی و لک‌های پوستی کمک می‌کنند. مزوتراپی برای منافذ باز پوست برای درمان منافذ باز پوست، تزریق اسید سالیسیلیک و فاکتورهای رشد می‌تواند مؤثر باشد. این مواد باعث بهبود خاصیت انعطاف‌پذیری و لطافت پوست می‌شوند. مزوتراپی زیر چشم مزوتراپی زیر چشم به کاهش تیرگی، چروک و پف کمک می‌کند و با تحریک تولید کلاژن، روند پیری را کند می‌سازد. مزوتراپی پوست برای چه کسانی مناسب است؟ کلیه افراد سالم بالای 18 سال که به دنبال بهبود زیبایی و سلامت پوستی خود هستند، می‌توانند از این روش بهره‌مند شوند. افرادی که از لک، تیرگی، افتادگی و چین و چروک رنج می‌برند، کاندیدای مناسبی برای مزوتراپی پوست به شمار می‌آیند. مزوتراپی پوست برای چه کسانی مناسب نیست؟ افرادی که دارای شرایط خاص جسمی هستند، مانند بیماری‌های خودایمنی یا عفونت‌های فعال، بهتر است از این روش استفاده نکنند. همچنین، زنان باردار و شیرده باید قبل از انجام این درمان، با پزشک مشورت کنند. نتیجه‌گیری مزوتراپی پوست روشی مؤثر و ایمن برای جوانسازی و بهبود کیفیت پوست است. با مشاوره و ارزیابی دقیق توسط پزشک متخصص، می‌توان به نتایج مطلوبی در زمینه زیبایی و سلامت پوست دست یافت.

لیفت صورت با نخ

لیفت صورت با نخ، که به آن لیفت پر نیز گفته می‌شود، یک روش کم‌تهاجمی برای از بین بردن افتادگی و شل شدن پوست است. این روش به ویژه برای افرادی که با مشکلات پوستی ناشی از پیری مواجه هستند، مناسب می‌باشد. با استفاده از این تکنیک، پوست مجدداً کلاژن‌سازی را آغاز کرده و می‌تواند جوان‌تر به نظر برسد. چه کسانی از لیفت نخ بهره‌مند می‌شوند؟ این روش برای افرادی که به دنبال جایگزینی برای جراحی‌های لیفت صورت هستند، ایده‌آل است. افرادی که نمی‌خواهند دوران نقاهت طولانی‌مدت یا خطرات جراحی را تحمل کنند، می‌توانند از لیفت نخ بهره‌برداری کنند. نتایج این روش ممکن است به اندازه جراحی دائمی نباشد، اما در مقایسه با روش‌های غیرتهاجمی مانند بوتاکس و فیلر، دوام بیشتری دارد. نحوه انجام لیفت نخ فرایند لیفت نخ به طور کلی شامل مراحل زیر است:  آماده‌سازی: پس از مشاوره با پزشک، الکل و بی‌حسی موضعی روی ناحیه مورد نظر اعمال می‌شود. قرار دادن نخ‌ها: از یک سوزن یا کانول نازک برای قرار دادن نخ‌ها زیر پوست استفاده می‌شود که این مرحله حدود 30 تا 45 دقیقه به طول می‌انجامد. سفت‌کردن پوست: پس از قرار دادن نخ‌ها، پزشک با کشیدن آن‌ها پوست را به سمت بالا کشیده و سفت می‌کند. مدت زمان کلی انجام این روش حدود 45 دقیقه است و فرد می‌تواند بلافاصله به فعالیت‌های روزمره خود بازگردد. نواحی مورد استفاده برای لیفت نخ لیفت نخ به طور خاص برای نواحی‌ای که دچار افتادگی شده‌اند، استفاده می‌شود. این نواحی شامل: شقیقه خط ابرو ناحیه زیر چشم پیشانی گونه‌ها علاوه بر صورت، لیفت نخ می‌تواند برای سفت کردن و بلند کردن سینه‌ها و همچنین نواحی دیگر بدن مانند بازوها نیز استفاده شود. تأثیرات لیفت نخ بر پوست لیفت نخ با کشیدن پوست و تحریک کلاژن‌سازی، باعث بازگشت حالت ارتجاعی پوست می‌شود. با این روش، چین و چروک‌ها از بین رفته و پوستی صاف و یکدست به دست می‌آید. نتایج این روش می‌تواند به تدریج با گذشت زمان بهبود یابد. کاربردهای خاص لیفت نخ لیفت پیشانی: برای از بین بردن چین و چروک‌های پیشانی و بالا بردن ابروها. لیفت گونه: فرم‌دهی و جوان‌سازی ناحیه گونه. لیفت چانه: بهبود شکل چانه و جلوگیری از افتادگی. لیفت خط خنده: کاهش خطوط ناشی از خندیدن و پیری. لیفت بینی: تغییر فرم و کوچک کردن بینی. لیفت ابرو و چشم: برای بهبود حالت چشم و ابرو. لیفت غبغب: رفع غبغب و بهبود ظاهر صورت. لیفت با نخ برای سایر نواحی بدن علاوه بر صورت، لیفت نخ می‌تواند برای سایر نواحی بدن مانند بازوها نیز استفاده شود. این روش به‌ویژه برای افرادی که دچار شلی و افتادگی پوست در ناحیه بازو هستند، بسیار مفید است. نتیجه‌گیری لیفت صورت با نخ یک روش غیرتهاجمی و مؤثر برای جوان‌سازی پوست است که به افراد این امکان را می‌دهد تا با حداقل درد و بدون نیاز به جراحی، ظاهری جوان‌تر و شاداب‌تر داشته باشند. این روش می‌تواند به عنوان یک گزینه مناسب برای افرادی که به دنبال بهبود ظاهر خود هستند، در نظر گرفته شود. برای کسب اطلاعات بیشتر و مشاوره، به پزشکان متخصص زیبایی مراجعه کنید.

لیفت پلک بدون جراحی

افتادگی پلک، که به طور علمی به آن پتوز گفته می‌شود، یکی از مشکلات شایع در ناحیه چشم است که می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود. از جمله این دلایل می‌توان به افزایش سن، آسیب‌دیدگی عصب یا عضلات پلک و بیماری‌های عصبی اشاره کرد. همچنین، برخی افراد ممکن است به طور ارثی با این مشکل متولد شوند. آیا درمان افتادگی پلک بدون عمل جراحی ممکن است؟ بله، درمان افتادگی پلک بدون عمل جراحی ممکن است. اگرچه جراحی به عنوان تنها روش دائمی و مطمئن برای درمان پتوز شناخته می‌شود، اما امروزه روش‌های غیرجراحی مؤثری نیز وجود دارد که می‌تواند به رفع این مشکل کمک کند. در این مقاله به بررسی این روش‌ها خواهیم پرداخت. درمان افتادگی پلک با دستگاه پلاسما جت یا پلکسر روش پلاسما جت یا پلکسر، روشی نوین و غیرتهاجمی برای درمان افتادگی پلک است. در این روش، از قوس الکتریکی کوچکی برای تولید پلاسما استفاده می‌شود که به پوست آسیب نمی‌زند. این قوس الکتریکی باعث تصعید اپیدرم و ایجاد کشیدگی در ناحیه تحت درمان می‌شود. با استفاده از این روش، پوست جمع شده و پلک به سمت بالا می‌آید. مزیت اصلی این روش این است که عوارض جانبی کمتری نسبت به جراحی دارد و بهبود سریع‌تری را به همراه می‌آورد. معمولاً نتیجه این درمان از جلسه اول قابل مشاهده است و با گذشت زمان، پوست به بازسازی خود پرداخته و سفت‌تر می‌شود. درمان با لیزر درمان افتادگی پلک با لیزر نیز یکی دیگر از روش‌های غیرجراحی است. این روش شامل استفاده از دستگاه لیزر با فرکانس و توان مناسب برای تحریک تولید کلاژن در پوست دور چشم می‌باشد. لیزر به طور دقیق و کنترل‌شده به پوست اعمال می‌شود و موجب بهبود ساختار پوست و بالا رفتن پلک می‌گردد. این درمان برای افرادی که دارای چین و چروک و خطوط ریز در اطراف چشم هستند، بسیار مؤثر است. همچنین، این روش غیرتهاجمی است و نیازی به برش ندارد، به همین دلیل خطر عفونت پس از درمان به حداقل می‌رسد. درمان افتادگی پلک با تزریق بوتاکس بوتاکس، یکی از محبوب‌ترین روش‌های غیرجراحی برای درمان افتادگی پلک است. این ترکیب پروتئینی که از باکتری بوتولیسم به‌دست می‌آید، با کاهش تنش عضلانی در ناحیه پلک به بالا رفتن آن کمک می‌کند. تزریق بوتاکس به صورت دقیق به عضلات پلک انجام می‌شود و معمولاً نتایج آن به مدت 3 تا 4 ماه ماندگار است. مزیت این روش این است که نیاز به برش و دوخت ندارد و دوران نقاهت کوتاهی دارد. همچنین، این عمل سریع و آسان است و معمولاً توسط پزشک متخصص انجام می‌شود. درمان افتادگی پلک با فیلر فیلرها، به ویژه فیلرهای مبتنی بر اسید هیالورونیک، به عنوان یکی از روش‌های مؤثر در درمان افتادگی پلک شناخته می‌شوند. این مواد به زیر پوست تزریق می‌شوند و باعث افزایش حجم پلک می‌گردند. این روش مناسب افرادی است که افتادگی پلک آن‌ها به دلیل کاهش حجم چربی زیر پوست رخ داده است. نتایج این درمان بلافاصله بعد از تزریق قابل مشاهده است و ماندگاری بالایی دارد، به همین دلیل از محبوبیت بالایی برخوردار است. درمان افتادگی پلک با نخ درمان افتادگی پلک با نخ، روشی دیگر است که در آن پزشک از نخ‌های خاصی استفاده می‌کند که به صورت نامحسوس در زیر پوست قرار می‌گیرند. این نخ‌ها باعث بالا رفتن پوست و عضلات ابرو می‌شوند. این روش معمولاً با برش‌های بسیار ریزی انجام می‌شود و کل درمان کمتر از یک ساعت به طول می‌انجامد. این روش درمانی می‌تواند با دو تکنیک ثابت و معلق انجام شود. روش معلق، نخ‌ها را در پوست پلک قرار می‌دهد، در حالی که در روش ثابت، نخ‌ها در ناحیه پیشانی قرار می‌گیرند. این روش دوره نقاهت طولانی‌تری نسبت به سایر روش‌ها دارد، اما نتیجه آن ماندگارتر است. نتیجه‌گیری درمان افتادگی پلک به دلیل تنوع علل ایجاد آن، نیاز به مشاوره و بررسی دقیق دارد. در حالی که جراحی به عنوان تنها روش دائمی شناخته می‌شود، روش‌های غیرجراحی مانند پلاسما جت، لیزر، بوتاکس، فیلر و درمان با نخ می‌توانند گزینه‌های مناسبی برای افرادی باشند که به دنبال بهبود وضعیت پلک خود بدون نیاز به جراحی هستند. انتخاب روش مناسب بستگی به نوع و شدت افتادگی پلک و همچنین مشاوره با پزشک متخصص دارد.

لیزر موهای زائد

لیزر موهای زائد یک روش مؤثر و محبوب برای افرادی است که از روش‌های مرسوم مانند اصلاح با تیغ، موم، یا اپیلاسیون خسته شده‌اند. این تکنیک شامل تاباندن نور لیزر با شدت معین به فولیکول‌های مو است که منجر به تخریب آن‌ها می‌شود. در نتیجه، رشد موها متوقف شده و پس از یک تا دو هفته، موها شروع به ریزش می‌کنند. با اینکه بسیاری از افراد پس از انجام لیزر برای همیشه از موهای زائد خود خلاص می‌شوند، این روش برای همه تأثیر یکسانی ندارد. بنابراین، سؤالاتی مانند «لیزر برای چه نوع پوستی مناسب است؟» و «آیا این روش می‌تواند خطرناک باشد و عوارضی ایجاد کند؟» به وجود می‌آید. اگر شما هم قصد انجام لیزر موهای زائد دارید و به دنبال پاسخ این سوالات هستید، در ادامه با ما همراه باشید تا با دستگاه‌های مختلف لیزر، اثرات و عوارض آن‌ها آشنا شوید. در فرآیند لیزر، پرتو نوری با شدت مشخص به ریشه مو تابانده می‌شود. رنگدانه‌های موجود در فولیکول مو این نور را جذب کرده و به گرما تبدیل می‌کنند. این گرما باعث تخریب فولیکول مو می‌شود که نتیجه‌اش توقف یا کاهش سرعت رشد موهاست. این روش می‌تواند برای همه قسمت‌های بدن غیر از نواحی حساس مانند چشم‌ها و نواحی دارای تاتو مورد استفاده قرار گیرد. نواحی مجاز برای لیزر شامل: چانه و پشت لب پیشانی دست‌ها و پاها سینه گردن زیر بغل خط باسن خط بیکینی و ناحیه واژن کمر و شکم برای شروع فرآیند، موهای ناحیه مورد نظر باید کوتاه شوند. سپس تکنسین لیزر، بسته به آستانه تحمل درد شما، از داروی بی‌حسی استفاده می‌کند. در مرحله بعد، با تاباندن پالس نوری به ناحیه مورد نظر، روند لیزر آغاز می‌شود. اگر تنظیمات دستگاه به درستی انجام شده باشد و پوست واکنش منفی نشان ندهد، اپراتور ادامه خواهد داد. عموماً، انجام لیزر موهای زائد در 6 تا 8 جلسه برنامه‌ریزی می‌شود تا رشد موها به‌طور دائم متوقف شود. چرخه رشد موهای بدن شامل فازهای رشد و استراحت است. اگر فولیکول مو در فاز استراحت باشد، لیزر تأثیری در توقف رشد آن نخواهد داشت. بنابراین برای از بین بردن دائمی موهای زائد، توصیه می‌شود که تمام جلسات لیزر در فاصله‌های زمانی مشخص انجام شود. در حال حاضر، کلینیک‌های معتبر از دستگاه‌های مختلفی برای لیزر موهای زائد استفاده می‌کنند. برخی از بهترین این دستگاه‌ها شامل: دستگاه روبی (Ruby): این دستگاه با طول موج 694 نانومتر عمل می‌کند و به بافت‌های اطراف فولیکول آسیب نمی‌زند. درد ناشی از این روش کم بوده و مناسب نواحی کوچک پوست است. دستگاه الکساندرایت (Alexandrite): این دستگاه با طول موج 755 نانومتر، سرعت بالایی دارد و می‌تواند در یک شات ناحیه وسیعی از پوست را پوشش دهد. اثربخشی آن بر روی پوست‌های کک‌ومک‌دار و سفید بالاست. دستگاه دایود (Diode): این دستگاه با طول موج 800 تا 810 نانومتر برای پوست‌های تیره و موهای ضخیم مؤثر است. این روش به‌ویژه برای آقایان که موهای سینه و پشت ضخیم‌تری دارند، مناسب است دستگاه یاگ  Nd : این دستگاه با طول موج 1064 نانومتر عمل کرده و برای انواع پوست‌های تیره و آسیایی مناسب است. دستگاه IPL: این دستگاه به عنوان لیزر غیرمنسجم شناخته می‌شود و دارای انعطاف‌پذیری بالایی است. این دستگاه با تعیین طول موج‌های مختلف می‌تواند نواحی وسیعی از پوست را پوشش دهد. لیزر موهای زائد عموما یک روش ایمن و بی‌خطر محسوب می‌شود. افراد بالای 18 سال که الگوی رشد موهای آن‌ها تثبیت شده است، معمولا می‌توانند از این روش استفاده کنند. با این حال، در برخی موارد خاص، متخصصان توصیه می‌کنند که از انجام لیزر موهای زائد صرف‌نظر شود. این شرایط عبارتند از: مصرف داروهای حاوی طلا وجود اختلالات هورمونی سابقه عفونت یا تبخال مکرر وجود گوشت اضافی در محل لیزر استفاده از اسپری‌های برنزه وجود خالکوبی یا خال‌های گوشتی بارداری و شیردهی بیماری‌های پوستی مانند لوپوس پوست‌های دارای کهیر یا آلرژی شدید مصرف داروهای رقیق‌کننده خون سابقه بیماری هرپس یا زگیل تناسلی در نهایت، مشاوره با یک متخصص قبل از انجام لیزر موهای زائد می‌تواند به شما در اتخاذ تصمیمی درست کمک کند.

کچلی ورسیکالر

قارچ مالاسزیا نوعی مخمر است که به‌طور طبیعی روی سطح پوست زندگی می‌کند و در شرایط معمولی هیچ‌گونه تهدیدی برای سلامت فرد ایجاد نمی‌کند. در حقیقت، بسیاری از میکروبیوتاها، از جمله مخمرهایی مانند مالاسزیا، به‌عنوان بخشی از سیستم طبیعی بدن، با ارگانیسم‌های دیگر در پوست شما زندگی می‌کنند و نقش محافظتی در برابر عفونت‌ها و عوامل بیماری‌زا ایفا می‌کنند. این موجودات در رابطه‌ای همزیستی با بدن شما زندگی می‌کنند و هر دو طرف از این تعامل سود می‌برند. اما در برخی موارد، مخمر مالاسزیا می‌تواند بیش از حد رشد کرده و باعث اختلال در رنگدانه‌های پوست شود. در نتیجه، لکه‌های پوستی ایجاد می‌شوند که ممکن است روشن‌تر یا تیره‌تر از پوست طبیعی اطراف باشند. این حالت که تینه‌آ ورسیکالر یا پیتریازیس ورسیکالر نامیده می‌شود، مسری نیست، اما می‌تواند زیبایی پوست را تحت تاثیر قرار دهد و نیاز به درمان دارد. هرچند درمان این بیماری پوستی زمان‌بر است و حتی بعد از رفع عفونت، پوست ممکن است چندین هفته تا چند ماه زمان نیاز داشته باشد تا به حالت طبیعی خود بازگردد. علت تینه‌آ ورسیکالر تینه‌آ ورسیکالر توسط قارچی به نام مالاسزیا ایجاد می‌شود. این قارچ به‌طور طبیعی در منافذ پوست زندگی می‌کند و تحت شرایط خاصی، مانند آب‌وهوای گرم و مرطوب یا چربی بیش‌ازحد پوست، رشد غیرقابل کنترلی پیدا می‌کند. این عارضه اغلب در ماه‌های تابستان بروز می‌کند، زمانی که هوا گرم‌تر و رطوبت بیشتر است. همچنین افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا بیش از حد عرق می‌کنند، بیشتر در معرض این بیماری هستند. علائم تینه‌آ ورسیکالر مشخص‌ترین علامت تینه‌آ ورسیکالر، لکه‌های پوستی است که معمولاً روی بازوها، سینه، گردن یا کمر ظاهر می‌شوند. این لکه‌ها ممکن است به رنگ‌های روشن‌تر یا تیره‌تر از پوست اطراف باشند. لکه‌ها ممکن است رنگ‌های متفاوتی مانند صورتی، قرمز، برنزه یا قهوه‌ای داشته باشند. معمولاً این لکه‌ها همراه با خشکی و پوسته‌پوسته شدن هستند و ممکن است باعث خارش شوند. در افراد با پوست تیره، این لکه‌ها ممکن است باعث کاهش رنگدانه پوست و به‌وجود آمدن لکه‌های روشن‌تر (هیپوپیگمنتاسیون) شوند. در مواردی هم لکه‌ها تیره‌تر از پوست اطراف می‌شوند که به آن هایپرپیگمنتاسیون گفته می‌شود. عوامل خطر چندین عامل محیطی و بیولوژیکی می‌توانند خطر ابتلا به تینه‌آ ورسیکالر را افزایش دهند، از جمله: سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری تعریق بیش از حد زندگی در مناطق گرم و مرطوب ضعف سیستم ایمنی برخی انواع سرطان‌ها تشخیص تینه‌آ ورسیکالر برای تشخیص تینه‌آ ورسیکالر، پزشک متخصص پوست معمولاً با معاینه دقیق پوست می‌تواند این بیماری را تشخیص دهد. در برخی موارد، پزشک ممکن است از تکنیک‌های خاصی مانند خراشیدن پوست استفاده کند تا سلول‌های سطح پوست را برای آزمایش جمع‌آوری کند. این سلول‌ها زیر میکروسکوپ بررسی می‌شوند تا وجود قارچ تأیید شود. در برخی موارد، از لامپ وود استفاده می‌شود. این دستگاه، نوری فرابنفش را روی پوست می‌تاباند و در صورت وجود قارچ، پوست آسیب‌دیده زیر نور به رنگ زرد یا سبز درمی‌آید. همچنین، ممکن است پزشک از روش‌های دیگری مانند کشت قارچ استفاده کند تا تشخیص دقیق‌تری داده شود. درمان تینه‌آ ورسیکالر درمان این بیماری معمولاً شامل استفاده از داروهای ضدقارچ است. این داروها ممکن است به‌صورت موضعی (کرم یا شامپو) یا خوراکی تجویز شوند. با این حال، حتی پس از رفع عفونت قارچی، ممکن است لکه‌های پوستی برای مدتی باقی بمانند و پوست نیاز به زمان داشته باشد تا رنگ طبیعی خود را بازیابد. اگر این بیماری به‌طور مکرر بروز کند، پزشک ممکن است درمان‌های پیشگیرانه را توصیه کند. این درمان‌ها می‌توانند شامل استفاده منظم از شامپوهای ضدقارچ یا داروهای خوراکی باشند. آیا تینه‌آ ورسیکالر مسری است؟ خیر، تینه‌آ ورسیکالر مسری نیست و از طریق تماس فرد به فرد منتقل نمی‌شود. عوارض احتمالی اگر تینه‌آ ورسیکالر درمان نشود، ممکن است برای مدت طولانی باقی بماند و هر از گاهی عود کند. حتی با درمان، لکه‌های پوستی ممکن است ماه‌ها روی پوست باقی بمانند و عفونت قارچی بازگردد.

قارچ پا

قارچ‌های پوستی یکی از مشکلات شایع در میان افراد هستند که می‌توانند تاثیرات منفی بر سلامت و ظاهر افراد داشته باشند و باعث کاهش اعتماد به نفس شوند. قارچ‌ها موجوداتی هستند که نمی‌توانند مانند گیاهان فتوسنتز کنند، بنابراین به‌عنوان انگل بر روی میزبان (مانند پوست انسان) رشد می‌کنند و در شرایط مطلوب تکثیر می‌شوند. قارچ‌ها به دو دسته تک‌سلولی و چندسلولی تقسیم می‌شوند و نوع تک‌سلولی آن‌ها که بیماری‌زا است، می‌تواند مشکلاتی برای افراد ایجاد کند. یکی از شایع‌ترین عفونت‌های قارچی، تینه‌آ پدیس یا همان قارچ پا (که به نام بیماری پای ورزشکار نیز شناخته می‌شود) است. این عفونت قارچی می‌تواند هر فردی را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد، اما به دلیل شیوع بیشتر این بیماری بین ورزشکاران، به نام پای ورزشکار مشهور شده است. علت این نام‌گذاری این است که ورزشکاران معمولاً ساعت‌های طولانی پاهای خود را در کفش‌های بسته نگه می‌دارند که شرایط مساعدی برای تعریق و رشد قارچ‌ها ایجاد می‌کند. قارچ پا چیست؟  قارچ پا یک عفونت قارچی است که معمولاً بین انگشتان پا بروز می‌کند و باعث خارش، سوزش، پوسته‌ریزی و قرمزی پوست می‌شود. این عفونت قارچی می‌تواند به دیگر نواحی بدن نیز گسترش یابد. این بیماری مسری است و می‌تواند از طریق تماس مستقیم با فرد آلوده یا محیط‌های آلوده منتقل شود. بنابراین تشخیص و درمان به موقع این عارضه بسیار حائز اهمیت است. علائم قارچ پا از علائم شایع قارچ پا می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: پوسته‌ریزی و ترک‌خوردگی بین انگشتان پا خارش شدید و سوزش در ناحیه مبتلا تاول‌های کوچک و زخم‌های دردناک قرمزی و التهاب در ناحیه مبتلا بوی نامطبوع پا علت بروز قارچ پا علت اصلی بروز قارچ پا تعریق زیاد و نگه‌داشتن پا در محیط مرطوب و بسته مانند کفش‌های تنگ و بسته برای مدت طولانی است. عوامل دیگری نیز می‌توانند خطر ابتلا به قارچ پا را افزایش دهند، از جمله: نپوشیدن کفش‌های مناسب و عدم تهویه کافی برای پاها نداشتن بهداشت مناسب، مانند عدم شستن منظم پاها و خشک نکردن کامل آن‌ها پس از حمام استفاده مشترک از وسایل شخصی مانند جوراب و کفش راه رفتن با پای برهنه در محیط‌های عمومی مثل استخرها و سالن‌های ورزشی داشتن زخم یا ترک در پا که به قارچ‌ها اجازه ورود به پوست را می‌دهد تشخیص و درمان پزشکان معمولاً با مشاهده علائم و بررسی پوست می‌توانند تشخیص دهند که آیا فرد به قارچ پا مبتلا است یا خیر. در موارد پیشرفته‌تر، ممکن است از آزمایش هیدروکسید پتاسیم (KOH) برای تشخیص دقیق استفاده شود. درمان قارچ پا معمولاً شامل استفاده از داروهای ضد قارچ موضعی یا خوراکی است. این داروها به از بین بردن قارچ‌ها و کاهش علائم کمک می‌کنند. همچنین باید پاها را تمیز و خشک نگه داشت و از پوشیدن کفش‌های بسته و تنگ خودداری کرد. پیشگیری از قارچ پا برای پیشگیری از قارچ پا می‌توانید این نکات را رعایت کنید: پاهای خود را پس از هر بار شستشو به‌طور کامل خشک کنید، به‌ویژه بین انگشتان پا از کفش‌های باز و تهویه‌دار استفاده کنید تا هوا به پاها برسد در محیط‌های عمومی مانند استخر و سالن‌های ورزشی با پای برهنه راه نروید از وسایل شخصی مانند جوراب و کفش به‌صورت مشترک استفاده نکنید اگر پاهایتان زیاد عرق می‌کند، از پودرهای ضد عرق یا جوراب‌های مخصوص استفاده کنید چه افرادی در معرض خطر بیشتری هستند؟ ورزشکاران، سربازان و افرادی که در محیط‌های گرم و مرطوب فعالیت می‌کنند و پاهایشان برای مدت طولانی در کفش‌های بسته قرار دارد، بیشتر در معرض خطر قارچ پا قرار دارند. همچنین، سالمندان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند (مانند بیماران دیابتی یا مبتلایان به سرطان) بیشتر از دیگران به این عفونت قارچی مبتلا می‌شوند. در نتیجه، قارچ پا یک عفونت شایع و مسری است که نیازمند توجه و مراقبت مناسب است. با رعایت بهداشت پا و استفاده از درمان‌های مناسب، می‌توان از بروز و شیوع این عفونت جلوگیری کرد.

رفع آلوپسی (کچلی سکه ای)

ریزش مو سکه‌ای که به نام علمی "آلوپسی آره‌آتا" نیز شناخته می‌شود، نوعی بیماری خود ایمنی است که موجب ریزش مو به شکل نواحی دایره‌ای یا سکه‌ای می‌شود. این ریزش مو می‌تواند در نواحی مختلف بدن مانند موی سر، ریش، سبیل، ابرو، مژه، گردن، و حتی سایر قسمت‌های بدن مشاهده شود. یکی از سوالات رایج در مورد این بیماری، علت آن است. در ادامه به بررسی علل و روش‌های درمان این بیماری خواهیم پرداخت. ریزش مو سکه‌ای چیست و چه علتی دارد؟ ریزش مو سکه‌ای یکی از اختلالات سیستم ایمنی بدن است که طی آن سیستم دفاعی به اشتباه به فولیکول‌های مو حمله می‌کند و آن‌ها را به عنوان تهدیدی تلقی می‌کند که باید از بین برده شوند. این اشتباه منجر به از بین رفتن فولیکول‌ها و در نتیجه ریزش مو در نواحی مشخصی از بدن می‌شود. نکات کلیدی که باید در مورد این بیماری بدانید عبارتند از: سابقه خانوادگی: تحقیقات نشان داده که از هر پنج نفری که به ریزش مو سکه‌ای مبتلا می‌شوند، یک نفر از آن‌ها سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارد. بروز ناگهانی: ریزش مو سکه‌ای معمولاً به صورت ناگهانی و در طی چند روز ظاهر می‌شود. افراد ممکن است به طور غیرمنتظره شاهد ایجاد نواحی بدون مو در سر یا بدن خود شوند. نقش اضطراب: برخلاف باور عموم، شواهد علمی بسیار کمی برای نقش اضطراب در بروز این نوع ریزش مو وجود دارد. البته عوامل مختلفی می‌توانند در بروز این بیماری دخیل باشند، اما اضطراب به عنوان علت مستقیم شناخته نشده است. بازیابی خود به خودی: در برخی موارد، افراد بدون نیاز به درمان و به صورت خود به خود بهبود می‌یابند. این موضوع به ویژه در افرادی که فقط چند لکه محدود از ریزش مو دارند، مشاهده می‌شود. نبود درمان قطعی: اگرچه تاکنون درمان قطعی برای ریزش مو سکه‌ای کشف نشده، اما روش‌هایی برای کنترل علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری وجود دارد. درمان‌های ریزش مو سکه‌ای همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما برخی از روش‌های درمانی که معمولاً برای کنترل علائم مورد استفاده قرار می‌گیرند شامل داروهای ضدالتهاب، استروئیدها، و برخی روش‌های خانگی مانند روغن‌تراپی است. روغن‌تراپی به عنوان یک روش خانگی مؤثر در بهبود سلامت مو و پوست شناخته می‌شود و می‌تواند به تقویت فولیکول‌های مو و کاهش علائم این بیماری کمک کند. انواع ریزش مو سکه‌ای ریزش مو سکه‌ای می‌تواند در نواحی مختلف بدن و به شکل‌های گوناگون ظاهر شود. برخی از انواع این بیماری عبارتند از: آلوپسی آره‌آتا منطقه‌ای: این نوع رایج‌ترین شکل بیماری است که با ریزش مو در نواحی محدودی از سر، به شکل دایره‌ای یا سکه‌ای مشخص می‌شود. در برخی موارد، این لکه‌ها به یکدیگر پیوسته و ریزش مو در سطح بیشتری از سر رخ می‌دهد. آلوپسی توتالیس: این وضعیت پیشرفته‌تر از آلوپسی آره‌آتا است و باعث ریزش تمامی موهای سر می‌شود. آلوپسی یونیورسالیس: شدیدترین نوع ریزش مو سکه‌ای که شامل از دست دادن تمام موهای بدن از جمله مژه‌ها، ابروها، و موهای بدن می‌شود. ریزش سکه‌ای ریش: در مردان، این نوع ریزش مو در ناحیه ریش مشاهده می‌شود و معمولاً با از دست دادن مو در نواحی مشخصی از صورت همراه است. علائم و نشانه‌های ریزش مو سکه‌ای علائم ریزش مو سکه‌ای معمولاً با ایجاد نواحی بدون مو و فرو رفتگی‌هایی در پوست سر شروع می‌شود. علاوه بر این، در برخی موارد تغییراتی در ناخن‌ها مانند ایجاد خطوط سفید یا شکنندگی دیده می‌شود. این علائم نشان دهنده واکنش سیستم ایمنی بدن به فولیکول‌های مو است. تشخیص ریزش مو سکه‌ای برای تشخیص این بیماری، متخصص پوست و مو با بررسی دقیق نواحی آسیب‌دیده و ناخن‌های بیمار اقدام به تشخیص می‌کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است برای تأیید تشخیص خود، آزمایش‌های تکمیلی مانند آزمایش خون یا بیوپسی پوست را تجویز کند. نتیجه‌گیری ریزش مو سکه‌ای نوعی بیماری خودایمنی است که به صورت نواحی دایره‌ای بدون مو بر روی سر یا سایر قسمت‌های بدن ظاهر می‌شود. اگرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما روش‌های متعددی برای کنترل علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری موجود است. تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب می‌تواند به بهبود شرایط بیمار کمک کند.

تزریق بوتاکس و فیلر

فیلرها (پرکننده‌ها) و بوتاکس دو روش محبوب در زمینه زیبایی و جوان‌سازی پوست هستند که به کمک آن‌ها می‌توان چین و چروک‌ها و علائم پیری را کاهش داد. در این مقاله، به بررسی تفاوت‌ها، فواید و عوارض این دو روش می‌پردازیم. معرفی فیلرها فیلرها یا پرکننده‌های پوستی، ژل‌های حاوی اسید هیالورونیک هستند که برای پر کردن چین و چروک‌ها، حجم‌دهی به نواحی خاص صورت و بهبود حالت کلی پوست استفاده می‌شوند. این روش به‌خصوص برای افرادی که بین 25 تا 50 سال سن دارند، مؤثر است. با افزایش سن، میزان اسید هیالورونیک در پوست کاهش می‌یابد و فیلرها می‌توانند این کمبود را جبران کنند. علاوه بر این، فیلرها باعث تحریک تولید کلاژن و جوان‌سازی پوست می‌شوند و به سرعت نتایج قابل مشاهده‌ای را ارائه می‌دهند. بوتاکس چیست؟ بوتاکس یک روش زیبایی است که شامل تزریق دوزهای کنترل شده‌ای از سم بوتولینوم به زیر پوست است. این ماده باعث مسدود کردن عصب‌ها و جلوگیری از انقباض ماهیچه‌ها می‌شود و در نتیجه چین و چروک‌های ناشی از حرکات عضلانی، به‌ویژه در نواحی پیشانی، اطراف چشم و خط اخم را کاهش می‌دهد. بوتاکس معمولاً برای درمان چین و چروک‌های دینامیک استفاده می‌شود، به‌طوری که خطوط ناشی از حرکات عضلانی مانند خنده و اخم را هدف قرار می‌دهد. تفاوت‌های اصلی بین فیلر و بوتاکس هدف درمانی: فیلرها عمدتاً برای پر کردن و حجم‌دهی به نواحی کم‌حجم پوست و کاهش چین و چروک‌های ثابت استفاده می‌شوند، در حالی که بوتاکس برای کاهش چین و چروک‌های ناشی از حرکات عضلانی طراحی شده است. مدت ماندگاری: ماندگاری نتایج بوتاکس معمولاً بین 6 تا 9 ماه است، در حالی که فیلرها بسته به نوع ماده استفاده‌شده، ممکن است بین 6 تا 24 ماه دوام داشته باشند. روش تزریق: بوتاکس به نقاط خاصی از پوست تزریق می‌شود تا عصب‌های عضلانی را مسدود کند، در حالی که فیلرها به‌طور معمول در نواحی با حجم کم تزریق می‌شوند تا به پوست حجم دهند. فواید تزریق فیلر و بوتاکس هر دو روش مزایای خاص خود را دارند. فیلرها می‌توانند به حجم‌دهی و جوان‌سازی پوست کمک کنند، در حالی که بوتاکس به کاهش تعریق و چین و چروک‌های دینامیک کمک می‌کند. انتخاب مناسب بین این دو روش بستگی به نیازهای خاص شما و نوع چین و چروک‌هایی دارد که می‌خواهید درمان کنید. عوارض جانبی عوارض جانبی معمول برای هر دو روش شامل قرمزی، تورم و کبودی در محل تزریق است. در مورد بوتاکس، برخی عوارض جانبی ممکن شامل خشکی دهان، سردرد و افتادگی پلک هستند. بنابراین، مشاوره با پزشک متخصص قبل از تصمیم‌گیری برای درمان ضروری است. آیا می‌توان فیلر و بوتاکس را همزمان استفاده کرد؟ بله، در بسیاری از موارد می‌توان فیلر و بوتاکس را به‌طور همزمان و با فاصله‌گذاری مناسب تزریق کرد. این ترکیب می‌تواند به بهبود همزمان خطوط لبخند و خطوط بین چشم‌ها کمک کند. برای دستیابی به بهترین نتیجه، توصیه می‌شود این دو روش با مشاوره پزشک متخصص انجام شوند. نتیجه‌گیری انتخاب بین فیلر و بوتاکس به نیازها و خواسته‌های فردی شما بستگی دارد. برای دریافت مشاوره‌های دقیق‌تر و متناسب با پوست خود، بهتر است با پزشک متخصص زیبایی مشورت کنید. با انتخاب صحیح، می‌توانید به جوانی و زیبایی پوست خود بازگردید و از نتایج دلخواه بهره‌مند شوید.

ترمیم اسکار

جراحی پلاستیک، چه به منظور زیبایی و چه با هدف بازسازی، نیازمند انتخاب‌های دقت‌آمیزی است. یکی از اصلی‌ترین این انتخاب‌ها، یافتن یک جراح قابل اعتماد و متخصص است. معیارهای مختلفی وجود دارد که می‌تواند نشان‌دهنده توانایی و صلاحیت یک جراح باشد، اما یکی از بهترین آن‌ها، داشتن دانشنامه بورد جراحی پلاستیک است. این مدرک نشان‌دهنده صلاحیت فرد برای انجام جراحی پلاستیک در صورت و تمامی نواحی بدن است. به همین دلیل، قبل از هر گونه اقدام، از جراح خود در مورد دانشنامه بوردش سوال نمایید. شرایط لازم برای اخذ دانشنامه بورد جراحی پلاستیک برای دریافت این دانشنامه، پزشک باید شرایط زیر را دارا باشد: فارغ‌التحصیل از یک دانشکده پزشکی معتبر. گذراندن حداقل چهار سال آموزش جراحی عمومی پس از فارغ‌التحصیلی از دانشکده پزشکی. گذراندن سه سال دوره دستیاری فوق تخصص جراحی پلاستیک. موفقیت در تمامی آزمون‌های کتبی و شفاهی مرتبط. بهبود ظاهر با جراحی ترمیم اسکار اسکارها، بافت جدیدی هستند که پس از بهبود و ترمیم زخم در پوست ایجاد می‌شوند. این نواحی اغلب برجسته و متفاوت از بافت پوست اطراف هستند و به عنوان نشانه‌ای از آسیب قبلی پوست باقی می‌مانند. اسکارها طیف وسیعی از خصوصیات ظاهری را از جمله رنگ، بافت و ارتفاع نسبت به پوست اطراف خود دارند. این نشانه‌های باقی‌مانده از زخم، معمولاً بخشی از فرایند طبیعی ترمیم و بازسازی پوست هستند.  این زخم‌ها می‌توانند ناشی از جراحی، تصادف یا هر نوع آسیب دیگری باشند. التیام نامناسب زخم می‌تواند منجر به شکل‌گیری اسکارهای برجسته یا فرورفته شود که به زیبایی فرد آسیب می‌زند. در نتیجه، بسیاری از افراد به دنبال روش‌های جراحی برای بهبود این اسکارها هستند. عمل ترمیم اسکار به معنای کاهش اندازه اسکار و ایجاد تطابق رنگ و ساختار آن با بافت‌های اطراف است. این عمل به بیماران کمک می‌کند تا ظاهر بهتری پیدا کنند و احساس راحتی بیشتری داشته باشند. اگرچه جراحی ترمیم اسکار می‌تواند بهبود چشمگیری ایجاد کند، اما باید توجه داشت که هیچگاه نمی‌توان اسکار را به‌طور کامل از بین برد. آیا این جراحی مناسب من است؟ این نوع جراحی‌ها کاملاً شخصی هستند و باید به‌خاطر خودتان انجام شوند. عمل ترمیم اسکار برای افرادی مناسب است که: به دلیل وجود اسکار در هر جای بدن، احساس ناراحتی دارند. از نظر جسمی سالم هستند. سیگار نمی‌کشند. دیدگاه مثبت و اهداف واقعی برای جراحی خود دارند. در نواحی تحت درمان، آکنه پوستی فعال یا بیماری‌های دیگر ندارند. شناخت انواع اسکار عمل ترمیم اسکار به منظور بهبود وضعیت و ظاهر اسکارها در هر ناحیه‌ای از بدن انجام می‌شود. انواع مختلف اسکار در ادامه بیان خواهد شد: اسکارهای سطحی: این نوع اسکارها معمولاً با درمان‌های جراحی یا غیرجراحی بهبود می‌یابند و تأثیر زیادی بر کارایی ندارند. اسکارهای هیپرتروفیک: این نوع اسکارها در محل زخم ایجاد می‌شوند و معمولاً برجسته و قرمز هستند. کلوئید: اسکارهای بزرگتری هستند که می‌توانند دردناک و خارش‌دار باشند و از محل اصلی زخم فراتر می‌روند. کنتراکچر: این نوع اسکارها می‌توانند حرکات را محدود کنند و معمولاً در مناطقی که مقدار زیادی از بافت از بین رفته است، ایجاد می‌شوند. نوع اسکار شما، تکنیک مناسب جراحی را تعیین می‌کند. مشاوره پیش از عمل موفقیت عمل ترمیم اسکار به شفافیت و صداقت شما در مشاوره بستگی دارد. در جلسه مشاوره، پزشک سوالاتی در مورد سلامت، خواسته‌ها و سبک زندگی شما خواهد پرسید. آماده باشید تا به سؤالات زیر پاسخ دهید: چرا می‌خواهید جراحی انجام دهید و انتظارات شما از نتیجه چیست؟ وضعیت سلامت شما و تاریخچه درمان‌های قبلی چگونه است؟ آیا داروهای خاصی مصرف می‌کنید؟ مراحل جراحی عمل ترمیم اسکار به طور معمول شامل مراحل زیر است: بیهوشی: برای راحتی شما از داروهای بیهوشی عمومی یا آرام‌بخش استفاده می‌شود. درمان: بسته به نوع و شدت اسکار، پزشک ممکن است یک یا چند روش درمانی را پیشنهاد کند. این روش‌ها می‌توانند شامل درمان‌های موضعی، تزریقی، و روش‌های سطحی مثل درم ابرسیون و لیزر باشند. انسزیون: در صورت نیاز، برخی زخم‌ها با برش جراحی برداشته می‌شوند. بستن زخم: زخم‌ها معمولاً به صورت لایه لایه بسته می‌شوند و ممکن است نیاز به بخیه داشته باشند. نتیجه‌گیری جراحی ترمیم اسکار نه تنها به بهبود ظاهر پوست کمک می‌کند بلکه می‌تواند اعتماد به نفس فرد را نیز افزایش دهد. برای اطمینان از بهترین نتیجه، انتخاب یک جراح با تجربه و داشتن دانشنامه بورد الزامی است. در نهایت، جراحی ترمیم اسکار باید با آگاهی کامل و پس از مشاوره‌های لازم انجام شود تا به اهداف زیبایی و بهبود دست یابید.

مقالات

عمل جراحی زیبایی شکم

یکی از روش‌های محبوب زیبایی بین زنان و مردان، عمل جراحی زیبایی شکم است که به نام "جراحی شکم باکس شش تکه" (Six Pack Ameliyatı) یا در خانم‌ها با عنوان "جراحی دو تکه" (Two Pack Ameliyatı) شناخته می‌شود. هدف اصلی از این عمل، ایجاد ظاهری زیبا و ورزیده در ناحیه شکم و نمایان کردن ماهیچه‌های شکم است که بدون نیاز به ورزش‌های سنگین و رژیم‌های سخت به دست می‌آید.

جراحی زیبایی شکم چیست؟

جراحی زیبایی شکم یا "کاس شش تکه"، یک روش درمانی برای افرادی است که خواهان شکمی با ظاهر عضلانی هستند. در مردان، این جراحی به نام شش تکه معروف است، زیرا شکم مردانه به طور طبیعی دارای شش بخش عضلانی است که به شکل قطعات باکسی دیده می‌شود. در خانم‌ها، عمل "دو تکه" یا "Two Pack" انجام می‌شود که در آن، دو ماهیچه طولی در هر طرف شکم برجسته می‌شود.

روند عمل جراحی شکم چگونه است؟

این عمل معمولاً با روش‌های غیرتهاجمی مانند لیپوساکشن یا پیوند چربی همراه است. ابتدا جراح ناحیه شکم را بررسی کرده و خطوط طبیعی ماهیچه‌ها را مشخص می‌کند. سپس چربی‌های اضافه از محل‌های معین برداشته و به مناطقی که نیاز به حجم بیشتر دارد، تزریق می‌شود. این روش بدون ایجاد برش‌های عمیق یا زخم‌های مشخص انجام می‌شود و به همین دلیل پس از عمل، اثری از جای زخم باقی نمی‌ماند.

مزایای عمل زیبایی شکم برای خانم‌ها (Two Pack Ameliyatı)

برای خانم‌ها، این عمل می‌تواند به ویژه پس از بارداری که پوست شکم دچار افتادگی می‌شود، بسیار مفید باشد. در نتیجه، این روش برای افرادی که به دنبال داشتن شکمی صاف و عضلانی هستند، انتخاب ایده‌آلی است. از دیگر مزایای این عمل برای خانم‌ها، عدم نیاز به ورزش‌های سنگین و صرف زمان زیاد در سالن‌های ورزشی است.

جراحی زیبایی شکم چه فوایدی دارد؟

1. کوتاه شدن مسیر دستیابی به ظاهر عضلانی: در مقایسه با روش‌های سنتی، که نیاز به مدت زمان طولانی و تلاش مداوم دارد، این عمل به افراد کمک می‌کند تا در کوتاه‌ترین زمان به نتیجه دلخواه برسند. 2. ایجاد ظاهری طبیعی و ورزیده: به دلیل تکنیک‌های پیشرفته، پس از عمل نتیجه نهایی بسیار طبیعی و هماهنگ با بدن خواهد بود. 3. بهبود اعتماد به نفس: بسیاری از افراد پس از این عمل جراحی، احساس بهتری نسبت به ظاهر خود دارند و این می‌تواند باعث افزایش اعتماد به نفس شود.

دوران بهبودی پس از عمل

دوره نقاهت معمولاً کوتاه است. پس از جراحی، ناحیه شکم با بانداژ مخصوص بسته می‌شود و این بانداژ تا زمان مشخصی به توصیه پزشک باید باقی بماند. ممکن است کمی ورم و قرمزی در ناحیه وجود داشته باشد که طی چند روز کاهش می‌یابد. به طور کلی، افراد می‌توانند به سرعت به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند، البته باید از ورزش‌های سنگین و فعالیت‌هایی که ممکن است به ناحیه جراحی شده فشار وارد کند، خودداری کنند. رعایت رژیم غذایی مناسب و پرهیز از نوسانات وزن برای حفظ نتیجه عمل بسیار مهم است.

آیا محدودیت سنی برای عمل زیبایی شکم وجود دارد؟

این عمل معمولاً برای افراد بالای 18 سال که رشد جسمی خود را به طور کامل به پایان رسانده‌اند و از سلامت عمومی خوبی برخوردارند، مناسب است.

نتیجه عمل چه زمانی قابل مشاهده است؟

نتایج معمولاً طی چند هفته قابل مشاهده است. میزان چربی برداشته شده و شرایط جسمی فرد می‌تواند بر مدت زمان نهایی تأثیر بگذارد، اما به طور کلی این روش نتایج سریعی را به همراه دارد.

هزینه‌های عمل جراحی شکم در سال 2024

هزینه‌های این عمل به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله تجربه جراح، تکنیک‌های مورد استفاده، میزان چربی برداشته شده و کیفیت مواد مصرفی. این عمل باید در مراکز معتبر و توسط پزشکان مجرب انجام شود تا از بروز مشکلات و عوارض احتمالی جلوگیری شود.

سخن پایانی
جراحی زیبایی شکم می‌تواند گزینه‌ای مناسب برای افرادی باشد که به دنبال ظاهر ورزیده و جذاب هستند، اما باید توجه داشت که انتخاب مرکز و جراح معتبر برای دستیابی به بهترین نتیجه و کاهش خطرات احتمالی بسیار مهم است.
 

مشاهده همه مقالات

اهداف ما

در کلینیک پزشکی ما، چشم انداز ما بازتعریف مراقبت های بهداشتی با ارائه خدمات دلسوزانه و بیمار محور است که رفاه جامعه ما را در اولویت قرار می دهد. ما در تلاش هستیم تا محیطی شفابخش ایجاد کنیم که در آن هر بیمار احساس ارزشمندی، درک و توانمندی برای مراقبت از سلامت خود کند.

اهداف ما

ما مسئول کیفیت خدمات دریافتی شما هستیم!

در کلینیک پزشکی ما، ما از صمیم قلب معتقدیم که مراقبت های بهداشتی با کیفیت یک حق است، نه یک امتیاز. به همین دلیل است که ما به حفظ بالاترین استانداردها در هر جنبه ای از خدماتی که ارائه می کنیم اختصاص داده ایم.

ما مسئول کیفیت خدمات دریافتی شما هستیم!

قرار ملاقات بگذارید

بهترین راه برای لذت بردن از درمان در سالن ما رزرو نوبت با متخصص زیبایی مورد نظر است. فرم زیر را پر کنید و ما با شما تماس خواهیم گرفت تا در مورد قرار ملاقات خود صحبت کنیم.

Subscribe to Our Newsletter

Be the first to know about our promotions and discounts!

© تمامی حقوق متعلق به مجموعه Dermomed می باشد | طراحی سایت و توسعه : ادیب گستر عصر نوین